صميميّت جناب جعفر و نجاشى

جنگ و ستيزهاى بنى‌اميّه ـ و در رأس آن‌ها ابوسفيان ـ با بنى‌هاشم و مسلمانان ، براى آن‌ها شكست‌هاى پياپى را به ارمغان مى‌آورد.
نه‌تنها شكست‌هاى نظامى بلكه مخالفت‌هاى غير نظامى آنان نيز با شكست‌هاى گوناگون روبرو مى‌شد.
يكى از آن شكست‌ها رفتن ابوسفيان و همكارانش به حبشه بود. در آن سفر نه‌تنها آن‌ها به هدف خود دست نيافتند، بلكه نقشه‌هاى آنان به نفع مسلمانان تمام شد. و نه‌تنها نجاشى آنان را از كشور خود خارج نكرد، بلكه صميميّت عجيبى ميان او و جناب جعفر بن ابى طالب ايجاد شد كه رشك و حسادت ابوسفيان و ساير بنى‌اميّه را چندين برابر نمود.
در كتاب «مهاجرت به حبشه» مى‌نويسد: گويا در اواخر سال سيزدهم بعثت يا اوايل سال اوّل هجرت بود كه خداوند پسرى به جناب جعفر بن ابى طالب علیه السلام ارزانى داشت . اين اوّلين فرزند جعفر و نخستين مولود مهاجران بود كه در كشور حبشه چشم به جهان گشود. جعفر علیه السلام نوزاد خود را عبدالله نام نهاد. از حسن تصادف ، چندى بعد ملكه حبشه نيز وضع حمل نمود و پسرى به دنيا آورد.
نجاشى جعفر علیه السلام را خواست و از او پرسيد: پسرت را چه ناميدى ؟
جعفر پاسخ داد: عبدالله.
نجاشى نيز فرزندش را عبدالله ناميد. آن گاه اسماء همسر جعفر، شيردادن فرزند پادشاه حبشه را به عهده گرفت . بدين ترتيب ، عبدالله نجاشى با شير همسر جعفر بزرگ شد و رشد نمود. از اين رو، پسران نجاشى و جعفر باهم برادر رضاعى شدند و در نتيجه بين خانواده جعفر و نجاشى خويشاوندى و پيوند رضاعى حاصل گرديد و از اين رهگذر بر تقرّب و منزلت جعفر بن ابى طالب و اسماء بنت عميس در دربار نجاشى و مردم حبشه افزوده شد.
گويند: بعد از بازگشت مهاجران، هر كس از مردم حبشه مسلمان مى‌شد، نزد اسماء مى‌آمد و اخبار و حوادث مملكت حبشه را به اطّلاع وى مى‌رساند.

---

1 - مهاجرت به حبشه: 185.