«مولی» به معنای زعامت و سرپرستی است

از غدیر تا سقیفه

     دلیل های فراوانی وجود دارد که مقصود از کلمۀ «مولی» در کلام رسول خدا صلّی الله علیه وآله در خطبۀ غدیر: «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» زعامت و سرپرستی است و به هیچ وجه به معنای محبّت و دوستی نیست.

     یکی از مطالبی که دلالت می کند لفظ «مولی» به معنای زعامت و سرپرستی است، اقرار عمر است که گفته است: خلافت حقّ علی علیه السلام بوده است و دیگران از او غصب کرده اند، بدیهی است مهمترین دلیل بر زعامت و خلافت امیرالمؤمنین علی علیه السلام خطبۀ رسول خدا صلّی الله علیه وآله در روز غدیر است که این جمله را عمر از آن حضرت شنیده و اگر مقصود از مولی، محبّت و دوستی بوده هیچگاه عمر تصریح به خلافت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نمی کرد و اعتراف به خلافت غصب شدۀ آن حضرت نمی کرد و به همین جهت ابوبکر و عمر به آن حضرت تبریک گفته و بیعت نمودند پس حتّی عمر که از شاهدان جریان غدیر بوده و گفتار پیغمبر اکرم صلّی الله علیه وآله را شنیده است، متوجّه شده است که مقصود رسول خدا صلّی الله علیه وآله از  جملۀ «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» زعامت و سرپرستی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام است و این جمله تصریح به خلافت آن حضرت است نه دوستی و محبّت.