سقیفه یا بهانۀ حکومت

رسول خدا صلّی الله علیه وآله در خطبۀ جاودانۀ غدیر می فرمایند: «... سیجعلونها ملکاً وغصباً». کلمۀ ملکاً در «سیجعلونها ملکاً وغصباً» دلالت می کند که آن را به زودی زیر پوشش خلافت از رسول خدا صلّی الله علیه وآله به صورت پادشاهی در می آورند، هر چند به نام خلافت رسول خدا صلّی الله علیه وآله باشد، بلکه با انجام دادن اعمالی مردم را از خلافت رسول خدا صلّی الله علیه وآله دور می کنند و حکومت به سوی امارت و پادشاهی می کشانند: دلیل های فراوانی بر این مطلب دلالت می کند که نمونه هایی از آن ها را به اجمال نقل می کنیم:

 باز کردن راه رشوه دادن به افراد سرشناس برای استحکام حکومت خود مانند:

1ـ رشوه دادن به ابوسفیان.

2ـ رشوه دادن به عبّاس عموی پیامبر صلّی الله علیه وآله و نپذیرفتن او.

3ـ رشوه دادن به زبیر.

4ـ رشوه دادن به بعضی از زنان رسول خدا صلّی الله علیه وآله و نپذیرفتن بعضی از آن ها.

5ـ نهی کردن ابوبکر از نوشتن روایات پیغمبر اکرم صلّی الله علیه وآله.

6ـ آتش زدن ابوبکر پانصد روایت از روایات آن حضرت را به نقل عایشه.

7ـ نهی عمر از تدوین احادیث رسول خدا صلّی الله علیه وآله.

8ـ یورش به خانۀ وحی و آتش زدن آن و شهادت حضرت زهراء علیهاالسلام و حضرت محسن علیه السلام.

9ـ کنار زدن عترت رسول خدا صلّی الله علیه وآله و عمل نکردن به حدیث ثقلین.

10ـ آگاه نبودن از قرآن وحکم کردن بر خلاف آیات قرآن در موارد متعدد.

11ـ احیاء بعضی از مرام عصر جاهلیّت مانند کنار گذاردن زنان از جامعۀ مسلمانان و آنان را مانند زمان جاهلیّت وسیلۀ خدمت گزاری در خانه و شهوترانی قرار دادن و نمونه های بسیار فراوان دیگری که دلالت می کند هر چند حکومت آنان به عنوان خلافت بود. اما در واقع امارت و پادشاهی بود بنابراین عبارت «سیجعلونها ملکاً وغصباً» در خطبۀ رسول خدا صلّی الله علیه وآله این است که آن ها خلافت و جانشینی از طرف رسول خدا صلّی الله علیه وآله را امارت و پادشاهی و ملک قرار دادند پس در واقع آن ها نه خلافت واقعی را قبول داشتند و  نه دوستی و محبّت امیرالمؤمنین علیه السلام را.