جهان سرشار از شادى و سرور

    و نيز آن بزرگوار دربارۀ آن روزگار حياتبخش  كه جهان سرشار از شادى و سرور است ، مى ‏فرمايند:

 يرضى عنه ساكن السّماء وساكن الأرض ، ولاتدع السّماء من قَطْرها شيئاً إلاّ صبّته ، ولا الأرض من نباتها شيئاً إلاّ أخرجته حتّى تتمنّى الأحياء الأموات .(86)

 ساكن آسمان و ساكن زمين از او راضى مى ‏باشند و آسمان چيزى از باران وانمى‏ گذارد مگر آن كه مى‏ ريزد آن را و زمين چيزى از گياه خود را وانمى‏ گذارد مگر آن كه آن را خارج مى‏ سازد تا آنجا كه زندگان آرزو مى‏ كنند مردگان زنده بودند .

    بنابراين ، خرسندى و خوشحالى ويژۀ مردمان كره زمين نيست بلكه ساكنين آسمان نيز از آن حضرت راضى و خوشنود مى‏ باشند و اين خود دليل بر آن است كه حكومت آن بزرگوار به تمام معناى كلمۀ حكومت جهانى است به گونه ‏اى كه آن حكومت عدل الهى ، رضایت همۀ افراد را در آسمان و زمین جلب می نماید.

    جالب توجّه است كه رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم در روايتى ديگر خشنودى و خوشحالىِ فراگير عصر ظهور را مخصوص انسان‏ها نمى‏ دانند بلكه مى ‏فرمايند : شادى و فرح حتّى حيوانات را در آن زمانِ شادكامى شامل مى ‏شود .

    آن بزرگوار مى‏ فرمايند :

 هو رجل من ولد الحسين عليه السلام كأنّه من رجال شنسوة ، عليه عباءتان قطوانيّتان إسمه إسمي ، فعند ذلك تفرح الطيور في أوكارها ، والحيتان في بحارها ، وتمدّ الأنهار ، وتفيض العيون ، وتنبت الأرض ضعف أكلها ، ثمّ يسير مقدّمته جبرئيل ، وساقته إسرافيل فيملأ الأرض عدلاً وقسطاً كما ملئت جوراً وظلماً .(87)

 او مردى از فرزندان حسين عليه السلام است گويا از مردان شنسوة مى ‏باشد . بر او دو عبايى كه از پنبۀ بافته‏ شده مى ‏باشد . اسم او اسم من است ، پس در اين هنگام پرندگان در آشيانه ‏هاى خود و ماهيان در دريا شاد مى‏ شوند ، نهرها كشيده مى‏ شود و چشمه‏ ها جارى مى‏ گردد و زمين دوچندان گياه و ميوه مى‏ روياند ، سپس جبرائيل در مقدّمۀ (لشكر) آن حضرت و اسرافيل در ميانۀ آن سير مى‏ كنند ، پس زمين را از عدل و قسط پر مى‏ كنند همان گونه كه از جور و ظلم پر شده باشد .

    آرى ؛ ارتش پرتوانى كه جبرائيل و اسرافيل - كه از حاملين عرش الهى هستند - در آن لشكر مى‏ باشند ، ويژۀ نجات تودۀ مردمِ زمين نيست ، بلكه بساط شادى را براى موجوداتِ ديگر نيز مى‏ گسترد . حقّ مردم را از غاصبانِ حقوق مى‏ گيرد و قرض مقروضان را هر چه باشد از كوه تا  كاه مى ‏پردازد .

    مفضّل به امام صادق عليه السلام عرض نمود :

 يا مولاي ؛ من مات من شيعتكم وعليه دين لإخوانه ولأضداده كيف يكون ؟

 قال الصادق عليه السلام : اوّل ما يبتدئ المهدي عليه السلام أن ينادي في جميع العالم : ألا من له عند أحد من شيعتنا دين فليذكره حتّى يردّ الثومة والخردلة فضلاً عن القناطير المقنطرة من الذّهب والفضّة والأملاك فيوفّيه إيّاه .(88)

 اى مولاى من ؛ كسى از شيعيان شما بميرد و به برادران دينى و به مخالفين خود قرض داشته باشد ، چه مى‏ شود؟

 امام صادق عليه السلام فرمودند : اوّل كارى  كه مهدى عليه السلام شروع مى‏ كند اين است كه منادى در تمام عالم ندا مى‏ كند :

 آگاه باشيد هر كس يكى از شيعيان ما به او قرضى دارد آن را بگويد . تا آنجا كه سير و خردل را به صاحبش رد مى‏ كند تا چه رسد به مال‏هاى بسيار از طلا و نقره و زمين‏ها كه آن‏ها را به مالكش مى ‏دهد .

---

86) التشريف بالمنن : 146 .

87) بحار الأنوار : 304/52 .

88) بحار الأنوار : 34/53 .