ياد خدا و اهل بيت‏ عليهم السلام

   ياد خداوند دلهاى افسرده را نشاط و آرامش مى‏ بخشد و آنها را جلا داده و از قساوت نجات مى‏ دهد؛ ولى غفلت و ترك ياد خدا و اهل بيت‏ عليهم السلام، قلب را تيره و تار مى‏ سازد و دل را در تحيّر و سردرگمى‏ هاى دائمى گرفتار مى‏ نمايد.

   خداوند به حضرت موسى وحى فرمود:

يا موُسى ؛ لاتَفْرَحْ بِكَثْرَةِ الْمالِ وَلاتَدَعْ ذِكْري عَلى كُلِّ حالٍ فَإِنّ‏كَثْرَةَ الْمالِ تُنْسِي الذُّنوُبَ وَإِنَّ تَرْكَ ذِكْري يُقسِي الْقُلوُبَ.(1)

اى موسى؛ به زيادى ثروت خشنود مشو و ياد مرا در هر حال رها مكن؛ زيرا كه كثرت مال، گناهان را از ياد مى‏ برد و ترك ياد من، قلبها را باقساوت‏ مى‏ كند.

   زيرا بر اثر ترك ياد خدا، شيطان بر انسان مسلّط مى‏ شود و آرامش خاطر واطمينان را از او سلب مى‏ كند.

   خداوند در قرآن مجيد مى‏ فرمايد:

«وَمَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمنِ نُقَيِّضْ‏لَهُ شَيْطاناً فَهُوَلَهُ قَرينٌ»(2)

هر كس از ياد خداوند رخ بتابد، شيطانى را به سوى او بر مى‏ انگيزانيم كه‏ همنشين او باشد.

   فراموش كردن گناهان، قساوت قلب و تسلّط شيطان و... از آثار تركِ ياد خدا است. ياد خدا، انسان را از اين گرفتاريهاى روحى نجات مى‏ دهد و اطمينان و آرامش خاطر را براى او به ارمغان مى‏ آورد. به اين نكته بايد توجه ‏داشته باشيم كه ياد اهل ‏بيت ‏عليهم السلام نيز ياد خداست و آثارى كه ذكر خداوند دارد، با ياد اهل ‏بيت‏ عليهم السلام نيز ايجاد مى‏ شود.

   امام باقر عليه السلام مى‏ فرمايند:

إِنَّ ذِكْرَنا مِنْ ذِكْرِاللَّه.(3)

به درستى كه ياد ما خاندان، از ياد خداوند به شمار مى‏ آيد.

   ما نه تنها بايد به ياد آن بزرگواران باشيم، بلكه در گرفتاريها و شدائد به آنان‏ پناه ببريم؛ زيرا اهل بيت رسالت، كشتى نجات امت و پناهگاه مردم بى‏ پناه وستمديده هستند. خاندان وحى فرياد رس بيچارگانى هستند كه دستخوش‏ امواج خروشان درياى بيكرانِ بلا شده‏ اند. آنان نجاتبخش افرادى هستند كه در گرداب وحشتناك گمراهى گرفتار شده‏ اند. ما بايد آنان را نجات امت درگرفتاريها ونابسامانيها بدانيم.

   حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در اين باره چنين مى‏ فرمايند:

أَيُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْواجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجاةِ.(4)

اى مردم؛  امواج فتنه‏ ها را به كمك كشتيهاى نجات، بشكافيد (و از آنها رهايى‏ يابيد).

   آن بزرگوار در روايتى ديگر مى‏ فرمايند:

مَنْ رَكِبَ غَيْرَ سَفينَتِنا غَرِقَ.(5)

كسى كه بر غير سفينۀ ما سوار شود، غرق خواهد شد.

   بنابراين انسان بايد در همۀ گرفتاريها حتى در مسائل و مشكلات اعتقادى ‏نيز از هدايتگران و هاديان راه، هدايت و راهنمايى بخواهد. در غير اين‏صورت گرفتار و گمراه خواهد شد.

   حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام مى‏ فرمايند:

مَنْ يَطْلُبِ الْهِدايَةَ مِنْ غَيْرِ أَهْلِها يَضِلُّ.(6)

هر كس هدايت را از غير اهلش بجويد، گمراه مى‏ شود.

   سرانجام كار آنان كه پيروى از فرومايگان، قبركنان و الاغ فروشان اجتماع‏ را پذيرفتند، چه خواهد بود؟...

   در مشكلات و فتنه‏ ها، در طوفانهاى ويرانگر و در هنگامى كه امواج‏ خطرناك بلا، هستى افراد را تهديد مى‏ كند؛ پناه بردن به غير خدا وآل اللَّه، شما را به نيستى مى‏ كشاند. ولى تمسّك به اهل بيت رسالت‏ عليهم السلام و يارى خواستن از آن ‏بزرگواران، شما را از گمراهى و هلاكت نجات داده و به ساحل مى‏ رساند.

   اگر جذر ومدّ دريا همۀ قايقها را يكسان پائين و بالا مى‏ برد؛ ولى تلاطم دريا نمى‏ تواند همۀ كشتيها را به كام خود فرو برد. فتنه ‏ها و گرفتاريها نيز هر چه ‏سهمگين و خطرناك باشند، نمى‏ توانند همۀ انسانها را به نابودى كشانند، زيرا كشتى نجات عدّه‏ اى را به ساحل مى‏ رساند.

ره ملك سعادت را تواند بى‏ خطر رفتن

به دست خود زآئين ادب هركس عصا دارد

   در ميان انسانها كسانى وجود دارند كه نه تنها در برابر گرفتاريها و فتنه‏ هاى ‏آخرالزمان مقاومت مى‏ كنند، بلكه بر قدر و منزلت خويش مى‏ افزايند.

   اگر دوست داريد از اين گونه افراد باشيد، در طوفانهاى بلا و تلاطم امواج‏ خروشان، به كشتى نجاتِ اهل بيت‏ عليهم السلام متمسّك شويد و با توسّل به مقام والاى‏ صاحبان ولايت الهيّه از گمراهى و تحيّر نجات يابيد.

---

1) بحارالأنوار: 63/72، از علل الشرايع: 77/1.

2) سورۀ زخرف، آيۀ 36.

3) بحارالأنوار: 468/75.

4) نهج البلاغه، خطبۀ 5.

5) شرح غرر الحكم: 184/5.

6) شرح غرر الحكم: 308/5.