(2)

خود فراموشى

    علم و آگاهى انسان اگر از منبع وحى باشد، هر چه بر دانش او افزوده شود، توجه او به تهذيب و پاكسازى نفس بيشتر مى‏ شود؛ زيرا علم و دانش اگر بر مبناى صحيح قرار داشته باشد و براى خدا تحصيل شود، با آلودگى نفس سازگار نيست. از اين رو هر عالم ربّانى به مخالفت نفس و تهذيب آن مى‏ پردازد.

    حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام در اين باره مى‏ فرمايند:

 كُلَّما اَزْدادَ عِلْمُ الرِّجالِ زادَتْ عِنايَتُهُ بِنَفْسِهِ وَبَذَلَ في رِياضَتِها.(21)

 هر چه علم مرد بيشتر شود، عنايت و توجّه او به نفسش بيشتر مى‏ شود و در رياضت دادن آن بيشتر توجّه مى‏ كند.

    بنابراين علم و آگاهى، انسان را به سوى خودسازى و خودشناسى فرا مى‏ خواند و از غفلت و فراموشى از مسائل مربوط به نفس باز مى‏ دارد.

---

21) شرح غرر الحكم : 621/4 .