4- پيروى از خاندان وحى

   خاندان وحى از دوستداران خود بيش از ديگران، انتظار خودسازى ورفتار خداپسندانه دارند. از نظر اهل بيت ‏عليهم السلام كسانى كه محبّت و دوستى آن‏ خاندان را در اعماق وجود خويش پرورانده‏ اند، بايد رفتار اهل بيت‏ عليهم السلام را سرمشق زندگى خود قرار داده و بر تقوا و پرهيزكارى خود بيفزايند.

   حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى‏ فرمايند:

مَنْ أَحَبَّنا فَلْيَعْمَلْ بِعَمَلِنا وَلْيَتَجَلْبَبِ الْوَرَع.(25)

كسى كه ما را دوست دارد، بايد به رفتار ما عمل كند و لباس پرهيزكارى رابپوشد.

   آن گاه كه محبت خاندان وحى از ظاهر گذشته و در اعماق وجود و هستى‏ انسان ريشه دوانده باشد، منشأ تقوا و عمل صالح مى‏ شود.

   محبّت كامل نسبت به اهل بيت‏ عليهم السلام هميشه با عمل صالح، همراه است. كسانى كه محبّتشان بيشتر است، معمولاً براى انجام كارهاى پسنديده و صالح ‏نيز بيشتر زحمت مى‏ كشند. به همين جهت حضرت امام رضا عليه السلام مى‏ فرمايند:

لاتَدْعُوا الْعَمَلَ الصَّالِحَ وَالْعِبادَةَ اِتِّكالاً عَلى حُبِّ آلِ‏مُحَمَّدٍ عليهم السلام‏وَالتَّسْليمَ لِأَمْرِهِمْ اِتّكالاً عَلَى الْعِبادَةِ، فَإِنَّهُ لايُقْبَلُ أَحَدُهُما دُونَ‏ الآخِرِ.(26)

عمل صالح و كوشش در عبادت را، به خاطر تكيه بر دوستى آل محمّد عليهم السلام ترك‏ نكنيد و محبّت آنان و تسليم بودن نسبت به آنان را به خاطر اعتماد بر عبادت ‏رها نكنيد كه يكى از آن‏ها، بدون ديگرى قبول نمى‏ شود.

   چگونه مى‏ شود انسان، شوق و محبّت شديد نسبت به اهل بيت‏ عليهم السلام داشته‏ باشد؛ ولى مشغول كارى باشد كه آنان نمى‏ پسندند و يا اعمالى را كه آنان‏ مى‏ پسندند، رها كند و اعتنائى به آن ننمايد.

   دوست واقعى و محبّ حقيقى، كسى است كه پيرو محبوب و مطيع او باشد.

   حضرت امام صادق ‏عليه السلام مى‏ فرمايند:

لَوْ كانَ حُبُّكَ صادِقاً  لَأَطَعْتَهُ

إِنَّ الْمُحِبَّ لِمَنْ يُحِبُّ مُطيعٌ(27)

اگر محبّت تو صادقانه باشد، او را اطاعت مى‏ كنى؛ زيرا كه محبّ مطيع كسى‏ است كه  او را دوست دارد.

   اين گونه محبّتها كه همراه و همگام با اطاعت و پيروى اهل بيت‏ عليهم السلام است، مايۀ خوشنودى آن بزرگواران مى‏ باشد. به اين جهت حضرت ‏اميرالمؤمنين ‏عليه السلام مى‏ فرمايند:

فَأَصْبَحْنا نَفْرَحُ بِحُبِّ الْمُحِبِّ لَنا.(28)

صبح كرديم در حالى كه خوشحال هستيم به خاطر محبّتى كه دوستان به ما دارند.

   آرى؛ آنان كه در پى رسيدن به مقامات عالى هستند و اهداف بزرگ را در سر مى‏ پرورانند، بايد بدانند هر كس كه گنج مى‏ خواهد رنج بايد ببيند. آن كس كه در انديشۀ بدست آوردن مقامات بزرگ است، بايد در پى بارور شدن افكارش بپا خيزد و آنچه را كه در راه رسيدن به مقصود لازم است، انجام دهد.

   حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى‏ فرمايند:

مَنْ أَحَبَّ الْمَكارِمَ، اِجتَنَبَ الْمَحارِمَ.(29)

آن كس كه خواهان مكرمت‏ها است، از كارهاى حرام دورى مى‏ گزيند.

   در اخبار حضرت داود آمده است كه خداوند مى‏ فرمايند:

ما لِأَوْلِيائي وَالْهَمُّ بِالدُّنْيا، إِنَّ الْهَمَّ يُذْهِبُ حَلاوَةَ مُناجاتي مِنْ‏قُلوُبِهِمْ، يا داوُدُ إِنَّ مَحَبَّتي مِنْ أَوْلِيائي أَنْ يَكوُنوُا روُحانِيّينَ‏ لايَغْتَمُّونَ.(30)

دوستان مرا با همّ و غم دنيا چكار؟ زيرا كه همّ دنيا، شيرينى مناجات مرا از قلب ‏آنان مى‏ برد. آنچه را كه من از اوليائم دوست دارم؛ اين است كه افرادى روحانى‏ باشند و به غم دنيا نپردازند.

   بنابراين دوستان خدا و اهل بيت‏ عليهم السلام، نبايد با سرگرم شدن در مسائل‏ دنيوى، زندگى خود را سپرى نمايند؛ زيرا دنيا پرستى و علاقه‏ هاى مادّى، بزرگترين وسيله‏ اى است كه انسان را از درگاه خداوند دور مى‏ كند. تقرّب را از او مى‏ گيرد و محبّت خدا و اهل‏بيت‏ عليهم السلام را نسبت به او كاهش مى‏ دهد. ولى‏ علاقه ‏مند بودن به مسائل معنوى و در پى حقائق عالم معنى بودن، انسان را محبوب خدا و ائمّه هدى‏ عليهم السلام مى‏ نمايد.

---

25) شرح غرر الحكم: 303/5.

26) سفينة البحار: 204/1، مادّۀ حبب.

27) بحارالأنوار: 24/47 .

28) بحارالأنوار : 83/27 .

29) بحارالأنوار: 421/77، از ارشاد مفيد: 140.

30) بحارالأنوار: 14382.