معنای کلمۀ مولی

در خطبۀ جاودانۀ غدیر

افرادی که در غدیر خم بودند و خطبۀ جاودانۀ حضرت رسول اکرم صلّی الله علیه وآله را شینیدند و همچنین کسانی که پس از روز غدیر کلام پیغمبر اکرم صلّی الله علیه وآله را از دیگران شنیدند می دانستند که مقصود آن حضرت از جملۀ:

«من کنت مولاه فهذا علی مولاه»

هر کس من مولای او هستم پس این علی مولای اوست.

ولایت و سرپرستی است نه محبّت و دوستی.

این حقیقت برای همۀ افرادی که دارای انصاف هستند با اندکی دقّت در فرمایش آن حضرت و فاصلۀ هفتاد روز میان غدیر و شهادت پیغمبر اکرم صلّی الله علیه وآله، واضح و آشکار است. برای اطمینان و یقین پیدا کردن به این مطلب که مردم حاضر در غدیر و حتّی افرادی که غایب بودند کلمۀ مولی را به معنای زعامت و سرپرستی می دانستند نه محبّت و دوستی، به این نکته توجّه کنید:

فاصلۀ میان مجروح شدن عمر و مردن او سه روز بیشتر نبود در آن سه روز چند نفر از جمله عبدالله بن عمر و عایشه از او خواستند که مردم را به حال خود وانگذارد و خلیفۀ خود را معیّن کند. ولی فاصلۀ روز غدیر تا شهادت پیامبر اکرم صلّی الله علیه وآله هفتاد روز بود چرا در این مدّت کسی از آن حضرت تقاضا نکرد که خلیفه و جانشین خود را تعیین کنند و مردم را به حال خود وامگذارند.

درخواست نکردن مردم از رسول خدا صلّی الله علیه وآله که خلیفه و جانشین خود را تعیین کنند دلیل بر این است که همۀ افراد جملۀ «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» به معنای سرپرستی و رهبری می دانستند و چون می دانستند آن حضرت با این جمله جانشین خود را تعیین کرده اند کسی از آن بزرگوار نخواست که مردم را به حال خود وامگذارند و خلیفه و جانشین خود را تعیین کنند. پس برای همه چه آنانکه در غدیر حاضر بودند و یا بعد از جریان غدیر از خطبۀ رسول خدا صلّی الله علیه وآله آگاه شدند، واضح و آشکار بوده که مقصود از کلمۀ «مولی» زعامت و سرپرستی است نه محبّت و دوستی.