پرچم امام زمان ارواحنا فداه

ابتداء ظهور

ابو جعفر، محمّد بن جرير طبرى در كتاب «دلائل الإمامه» با سندهاى مفصّلى از امام صادق عليه السلام نقل مى‌ كند كه حضرتش مى‌ فرمايد: 

 كأنّي بالقائم عليه السلام على ظهر النجف، لبس درع رسول الله صلّى الله عليه وآله تتقلّص عليه، ثمّ ينتفض بها فتستدير عليه، ثمّ يغشّى بثوب استبرق، ثمّ يركب فرساً له أبلق بين عينيه شمراخ ينتفض به حتّى لا يبقى أهل له إلّا أتاهم بين ذلک الشمراخ حتّى تكون آية له.
 گويى من حضرت قائم عليه السلام را در بلندى نجف مى‌ بينم كه زره رسول خدا صلّى الله عليه وآله را پوشيده و آن را بر تن خود حركت مى‌ دهد، آنگاه با لباس حريرى خود را مى‌ پوشاند، و بر اسبى ابلق و خاكسترى ـ كه ميان دو چشمانش سفيد است و نورى از آن مى‌ درخشد ـ سوار مى‌شود و خود را حركت مى‌ دهد و همۀ مردم دنيا اين نور را مى‌ بينند و براى آنان نشانه و علامتى مى‌ شود.
آنگاه پرچم رسول خدا صلّى الله عليه وآله را ـ پرچمى كه هميشه پيروزاست و دسته‌اش از پايه‌ هاى عرش الهى است و سيرش از يارى خداست ـ به اهتزاز درمى‌آورد، آن پرچم بر چيزى فرود نمى‌ آيد، جز آن‌ كه آن را نابود مى‌ كند.

عرض كردم: آيا اين پرچم در جايى پنهان شده بود، يا براى حضرت مى‌آورند؟ فرمود: 

 بل يأتي بها جبرئيل عليه السلام، وإذا نشرها أضاء لها ما بين المشرق والمغرب ووضع الله يده على رؤوس العباد، فلايبقى مؤمن إلّا صار قلبه أشدّ من زبر الحديد، واُعطي قوّة أربعين رجلاً، فلايبقى ميّت يومئذ إلّا دخلت عليه تلک الفرحة في قبره، حتّى يتزاورون في قبورهم، ويتباشرون بخروج القائم عليه السلام، فيهبط مع الراية إليه ثلاثة عشر ألف ملک وثلاثمائة وثلاثة عشر ملكاً.
بلكه، جبرئيل اين پرچم را مى‌آورد، وقتى آن را به اهتزاز درمى‌ آورد نورش شرق و غرب جهان را روشن مى‌ كند، خداوند دست رحمتش را بر سر بندگان مى‌ گذارد، مؤمنى نمى‌ ماند مگر آن كه قلبش سخت‌ تر از آهن مى‌ گردد و به هر مؤمنى نيروى چهل مرد داده مى‌ شود.
هيچ مرده‌ اى نمى‌ ماند جز آن كه سرور و شادى آن روز، در قبرش داخل مى‌ شود، تا جايى كه مردگان همديگر را در قبورشان زيارت مى‌ كنند و قيام حضرت قائم عليه السلام را به همديگر مژده مى‌ دهند. به همراه آن پرچم، سيزده هزار و سيصد و سيزده فرشته (به يارى آن حضرت) فرود مى‌ آيند.

 عرض كردم: آيا همه اينها فرشته‌ اند؟ فرمود: 

 آرى، همه اينان منتظر قيام حضرت قائم عليه السلام هستند، آنان فرشتگانى هستند كه به همراه حضرت نوح عليه السلام در كشتى بودند، فرشتگانى كه با حضرت ابراهيم عليه السلام بودند در آن هنگام كه آن حضرت را در آتش انداختند، فرشتگانى كه با حضرت موسى عليه السلام بودند، هنگامى كه دريا را براى بنى اسرائيل شكافت، فرشتگانى كه با حضرت عيسى عليه السلام بودند، هنگامى كه خداوند او را به سوى آسمان ها برد.
و هزار فرشته‌اى در ركاب پيامبر خدا صلّى الله عليه وآله همه آن ها نشانه‌ هايى داشتند و هزار فرشته‌اى كه پشت سر هم در يك نظم بودند و سيصد و سيزده فرشته‌اى كه در جنگ بدر در ركاب پيامبر خدا صلّى الله عليه وآله بودند
و چهار هزار فرشته‌اى كه در روز عاشورا فرود آمدند تا به همراه امام حسين عليه السلام جنگ كنند ولى اجازه داده نشد، و آنان بازگشتند تا اجازه بگيرند، وقتى فرود آمدند، امام حسين عليه السلام كشته شده بود، آنان با هيئتى ژوليده در كنار قبر آن حضرت هستند و تا روز قيامت گريه مى‌ كنند، و ما بين قبر آن حضرت تا آسمان ، محلّ آمد و شد فرشتگان است.(1)
 

---

(1) قطره‌اى از درياى فضائل اهل بيت  عليهم السلام: 2 / 785 به نقل از دلائل الإمامة: 457 ح 41، بحار الأنوار: 52 / 328 ح 48. نظير اين روايت در «كامل الزيارات : 233 ح 5» نقل شده است.