( اهمیّت زیارت و عزاداری)
سابقه طولانى عزادارى
براى امام حسين عليه السلام
همانگونه که گفتیم عزادارى(1) امام حسين عليه السلام سابقه اى بس طولانى دارد و اختصاص به پس از شهادت آن بزرگوار ندارد.
جبرائيل مصيبت هاى روز عاشورا را براى حضرت آدم خوانده و ايشان به گريه و زارى پرداخته است. بزرگترين پيامبران الهى كه از سرزمين كربلا عبور كرده اند از مصائب امام حسين عليه السلام آگاه شده و به گريه و عزادارى براى آن حضرت پرداخته اند. پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله بارها شهادت امام حسين عليه السلام به نزديكان و اصحاب خود بيان كرده اند و براى مصيبت هايى كه بر امام حسين عليه السلام وارد مى شود اشك ريخته اند.
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام هنگام رفتن به جنگ صفّين از كربلا عبور كردند و براى سيّدالشهداء عليه السلام گريه كردند
علماى شيعه و بزرگان اهل تسنّن پيشگويى هايى را كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام درباره شهادت امام حسين عليه السلام بيان نموده اند.
در كتاب هاى خود نقل كرده اند، و هيچ گونه شك و ترديدى درباره اهميّت گريه و عزادارى براى امام حسين عليه السلام وجود ندارد. هر چند برخى از مزدوران وهابى در اصل گريه و عزادارى تشكيك نموده و آن را ردّ كرده اند، و به انكار آن پرداخته اند، امّا براى همه آگاهان از دستورات اسلام آشكار است كه انكار آنان جنبه سياسى دارد و آن ها مى خواسته اند با اين كار، بزرگترين حربه و وسيله گسترش شيعه را نابود سازند و به اين وسيله از آن جلوگيرى كنند.
بهترين دليل بر جواز عزادارى، سوگوارى پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله براى حضرت حمزه سيّدالشهداء عليه السلام و همچنين گريه آن حضرت براى مصائب حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام و حضرت فاطمه زهرا عليها السلام و... است. عزادارى هاى رسول خدا صلى الله عليه و آله را نه تنها علماى شيعه بلكه علماى اهل تسنّن نيز در كتاب هاى خود نقل كرده اند. حتّى در عزادارى هايى كه در خانه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله برگزار شده ياد كرده اند و در كتاب هاى خود نوشته اند براى نمونه ثعالبى كه از بزرگان علماى اهل تسنّن است مى نويسد:
عزادارى پس از جنگ اُحد
پيامبر صلى الله عليه و آله پس از بازگشت از جنگ اُحد خطاب به سعد بن معاذ فرمودند: اسب مرا رها كن اى ابا عمرو. او لگام اسب را رها كرد و مردم هم چنين كردند. آنگاه پيامبر صلى الله عليه وآله فرمودند:
اى اباعمرو؛ زخمى هاى خاندان تو زيادند و مجروحين در روز قيامت، در حالى محشور مى شوند كه زخمشان تازه خواهد بود، خونى كه از آن زخم ها در قيامت جارى مى شود، رنگش به رنگ خون و بوى آن همچون بوى مشك خواهد بود. اكنون هر كس كه زخمى است، در خانه خود قرار گيرد و زخمش را مداوا كند، من هم مايلم كه كسى مرا تا خانه ام همراهى نكند.
سعد اين مطلب را با صداى بلند اعلان كرد كه هيچ مجروحى ازبنى عبدالأشهل نبايد دنبال پيامبر صلى الله عليه وآله برود. پس، مجروحان همه در خانه هاى خود ماندند. آن شب را تا صبح همگى بيدار مانده، آتش افروختند و زخمى هاى خود را مداوا كردند. در ميان ايشان سى نفر زخمى بودند.
سعد بن معاذ، پيامبر صلى الله عليه وآله را تا خانه آن حضرت همراهى كرد و سپس به خانه خود رفت، زن هاى خانواده خود را برداشت و همراه ايشان و ديگر زنان، به خانه پيامبر صلى الله عليه وآله برگشت، زن ها در فاصله ميان نماز مغرب و عشاء در خانه پيامبر صلى الله عليه وآله عزادارى كردند و گريستند.
چون پيامبر صلى الله عليه وآله از خواب برخاستند يك سوّم از شب گذشته بود، در خانه خود صداى گريه شنيدند، پرسيدند: چه خبر است گفته شد: زن هاى انصار بر حمزه مى گريند. گويد: پيامبر صلى الله عليه وآله به ما فرمود: خداى از شما و فرزندانتان خشنود باد، و امر فرمود كه به خانه هاى خود برگرديم؛ پس ما در حالى كه مردانمان همراهمان بودند، در آخر شب به خانه هايمان برگشتيم، از آن پس تاكنون، هرگاه زنى از انصار بخواهد بر مصيبتى گريه كند، نخست بر حمزه مى گريد.(2)
عزادارى هاى پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله براى مصائبى كه بر حضرت زهرا عليها السلام و حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام و همچنين بر امام حسن و امام حسين عليهما السلام وارد شده بسيار زياد است.
سوگوارى ها و گريه ها و نقل مصيبت هايى كه بر عترت و خاندان آن بزرگوار پس از شهادت آن حضرت شده، به هيچ وجه قابل انكار نيست و در كتاب هاى روايى و تاريخى شيعه و اهل تسنّن نقل شده است و كثرت آن ها تا حدّى است كه اين كتاب گنجايش نقل آن ها را ندارد.
بنابراين اگر گروهى از افراد به نام وهابى، پس از گذشت قرن ها به انكار آن ها پرداخته اند، چيزى جز علّت سياسى در آن وجود ندارد.
در اين كتاب مطالبى عنوان شده است كه اين واقعيّت را براى شما به خوبى ثابت مى كند.
اكنون به نقل چند نمونه از عزادارى هاى معصومين عليهم السلام مى پردازيم:
__________________
(1) «عزا» در لغت به معناى صبر و در عرف به معناى اندوهگين بودن و ناله و زارى كردن در سوگ اشخاص است. در فرهنگ شيعى، عزا وعزادارى اصطلاحا به عموم رفتارها و اعمالى گفته مى شود كه درسوگ بزرگان دين به ويژه معصومين و خصوصا امام حسين عليه السلام ، برگزار مى شود. اين آيين با انگيزه ى دينى مانند تقرّب و ابراز محبّت و ارادت به ايشان و اظهار غم در مصيبت آنها در قالب برگزارى مجالس و مراسم مشخص انجام مى شود. به فرد سوگوار، «عزادار» گفته مى شود. «عزا خانه» نيز از جمله نام هايى است كه براى مكان هاى محل برگزارى عزادارى به كار مى رود.
در منابع شيعى ، روايت هاى بسيارى از امامان شيعه در تشويق شيعيان به اقامۀ عزا در مصيبت امام حسين عليه السلام آمده است ...
مرحوم شيخ مفيد در امالى از امام صادق عليه السلام روايت كرده است: «هر كس يك بار چشمانش بر ما و خونى كه از ما ريخته شد و حقّى كه از ما پايمال شد و آبرويى كه از ما ريخته شد يا بر كسى از شيعيان ما گريان شود خداى تعالى او را ساليان سال ، در بهشت جاى خواهد داد». امامان شيعه خود نيز براى امام حسين عليه السلام عزادارى مى كردند و مى گريستند. ( فرهنگ سوگ شيعى : 345 )
(2) مغازى: 228/1.
بازديد امروز : 18387
بازديد ديروز : 23197
بازديد کل : 89540207
|