حکایات مهم در اینکه تربت مقدّس

باعث ایمنی از غرق شدن و... می باشد

در «تحفة الرضویه» است: از آنچه تجربه شده برای آرام گرفتن دریا در هنگام تلاطم امواجش افکندن چیزی از تربت امام حسین علیه السلام در آن است.
علّامه کفعمی رحمه الله در هامش مصباح ذکر کرده است: از آنچه تجربه شده برای آرام گرفتن دریا، افکندن مقداری از تربت امام حسین علیه السلام در آن است.
و از کتاب «طریق النجاة» نقل کرده است: جماعتی مورد وثوق به من خبر دادند که تعدادی در دریا بودند که باد سختی وزیدن گرفت به طوری که ترسیدند غرق شوند، یکی از آن ها مقداری از تربت امام حسین علیه السلام در آن ریخت ، به اذن پروردگار فوراً آرام گرفت.
و اضافه کرده است: با جمعی حدود بیست روز در دریای حریر به سر میبردیم ، روزی آب دریا طوفانی شد به گونهای که گمان کردیم غرق میشویم با من مقداری از تربت مقدّس امام حسین علیه السلام بود، آن را در دریا افکندم، به اذن خداوند تبارک و تعالی آرام گرفت ، در دریا مرکبی غیر از مرکب ما در مقابل دیدگان ما بود، تمام کسانی که در آن بودند جز دو نفر غرق شدند و آن دو نفر به وسیله دو تخته پاره نجات پیدا کردند.
مؤلّف کتاب «التحفة الرضویة» مینویسد: موثق‌ترین مردم نزد من و باورع‌ترین آن ها علامه بزرگوار مرحوم والد برایم گفت: این از مجربات است.
و نیز علامه کبیر و شیخ جلیل محمّد علی غروی اردوبادی از شخص مورد اطمینان نقل کرده است که گفت: در دریای خزر بودم، دریا طوفانی شد و مشرف شدیم بر هلاکت، ناخدا نزد من آمد و تربت امام حسین علیه السلام طلب کرد، کلام او را نمی فهمیدم زیرا به لغت روسی سخن میگفت، با اشاره به من فهماند که آن را می بوسند و بر چشم می نهند، من تربت امام حسین علیه السلام را بیرون آوردم و آن را در دریا رها کردم، آب دریا آرام گرفت و از غرق شدن نجات یافتیم و از نابودی ایمن گردیدیم.
و برای تربت مقدس امام حسین علیه السلام فوائد بسیاری است غیر از آنچه ذکر شد، شیخ حرّ عاملی در کتابش «الفصول المهمّة» بابی را تحت این عنوان که «تربت حسینی شفا برای هر درد و مایه ایمنی از هر خوف و وحشت است» و تعدادی از احادیث اهل بیت اطهار علیهم السلام را که دلالت می کند بر این موضوع جمع آوری نموده و در آخر باب گفته است: و احادیث در این باره جدّاً زیاد است.
و از آنچه نقل شده و تصدیق احادیث ذکر شده می باشد، خبری است که عالم عامل و واعظ پندپذیرنده ، شیخ بزرگوار محمّد علی خراسانی نجفی رحمه الله از حاج علی کردی بغدادی نقل کرده است که گفت:
در عهد عثمانی به بیت الله الحرام به قصد حج رفتم، شبی در محلّی بین مکّه و مدینه خوابیدم، از خواب بیدار شدم در حالی که حرارت زیادی را در بازویم احساس می کردم، ناگهان متوجه شدم در کنارم افعی بزرگی سر خود را بالا اورده است، و او بوده که در بازویم نیش زده است. متحیر ماندم و نمی دانستم چه کنم، شب از نیمه گذشته بود و طبیبی در آن هنگام در دسترس نبود، با خود گفتم: درد بزرگ دوای بزرگ لازم دارد. فوراً رفتم به سراغ کیسه ای که در آن مقداری از تربت سید اشهداء علیه السلام بود، کیسه را برداشتم و تربت را از آن خارج نمودم با مقداری آب حل کردم و به بازویم از آن پاشیدم و محکم آن را بستم، از شدّت درد و حرارت سمّ، گویا روح از پیکر من مفارقت می کرد، آنگاه چند ساعتی خوابیدم و سپس طبق عادتم در هنگام سحر برای تهجّد بیدار شدم، متوجه شدم هیچ دردی را در آن احساس نکردم، و دریافتم که سالم است.
علّامه شیخ محمد حسین اعسم نجفی رحمه الله در منظومه اش گفته است:

وللحسين تربة فيها الشفا

تشفي الّذي على الحِمام أشرفا

و برای امام حسین علیه السلام تربتی است که در آن شفا است/ شفا می دهد کسی را که مشرف به مرگ است.(1)

---

(1) تحفة الرضوية: 223.