حفظ رازها نه كتمان خيالات

   آنچه دربارۀ رازدارى در ميان كلمات درربار خاندان وحى در زمينه حفظ رازها وارد شده، به اين منظور است كه موضوعات ارزنده‏ اى كه مردان بزرگ و موفّق از آن آگاه شده‏ اند و ديگران آمادگى پذيرش آن را ندارند، كتمان نموده و در اختيار ديگران قرار ندهند.

   اين حقيقتى است كه بايد آن را پذيرفت؛ ولى عده‏ اى به جاى كتمان حقائقِ‏ صعب، به حفظ تخيّلاتى كه سخت به آن پاى بندند، مى‏ پردازند و آنها را چون‏ رازى ارزنده، كتمان مى‏ كنند. آنان ميان الهامات رحمانى و تخيّلات نفسانى‏ فرقى نمى‏ گذارند و يا ميان قدرتهاى الهى و شيطانى تفاوتى نمى‏ بينند. از اين‏ جهت، اعمال شيطانى خود را بسيار مهمّ مى‏ دانند و آن را به رخ ديگران‏ مى‏ كشند و راه به دست آوردن آن را همانند رازِ مگو، كتمان مى‏ كنند؛ ولى درحقيقت جز خيالات، چيز ديگرى وجود ندارد. اينك جريان جالبى را در اين‏ باره مى‏ آوريم:

   روزى مرحوم شيخ بهائى وارد مجلس شاه عبّاس شد. فرستادۀ دربار روم‏ نيز در آنجا بود. شاه به شيخ بهائى گفت: به سخنان فرستادۀ پادشاه روم، گوش‏ كنيد. فرستادۀ دربار روم شروع به سخن كرد و گفت: در كشور ما گروهى ازدانشمندان هستند كه با علوم غريبه آشنا هستند و كارهاى شگفتى انجام‏ مى‏ دهند و قسمتى از آنها را نقل كرد. آن گاه گفت: ولى در ايران كسى از علماء بااين گونه علوم آشنايى ندارد.

   شيخ بهائى ديد اين كلام در روحيّه شاه عبّاس، تأثير كرده است؛ به اين‏ جهت رو به فرستادۀ دربار روم كرد و گفت: در نزد صاحبان كمال، اين گونه‏ علوم ارزشى ندارد و در اين هنگام با تردستى و حركات سريع دست، بند جوراب خود را در دست گرفت كه ناگهان به مار بزرگى تبديل شد.

   فرستادۀ دربار روم و همۀ افراد مجلس را، وحشت فرا گرفت و آمادۀ فرارشدند؛ در اين هنگام مرحوم شيخ بهائى مار را گرفت و چون به سوى خود كشيد، به حالت اول برگشت. آن گاه به شاه عبّاس فرمود: اين گونه كارها در نزد افراد بابصيرت ارزشى ندارد و من آن را از معركه‏ گيران ميدان اصفهان‏ آموخته‏ ام. اينها تردستى و شعبده ‏بازى است و معركه ‏گيران، براى گرفتن درهم ‏و دينار از مردم، به كار مى‏ بندند. فرستادۀ دربار روم سرافكنده شد و از گفتۀ خود پشيمان گشت.(9)

   عدّه‏ اى براى اين گونه اعمال بى‏ ارزش و همچنين خيالات و وسوسه‏ هاى‏ شيطانى، ارزش قائل شده و به گمان خود به كتمان علوم و حقائق مى‏ پردازند! درحالى كه آنها به جاى رازدارى، بايد به پاكسازى آنها از صفحۀ ذهن خود بپردازند.

   بنابر اين اول انسان بايد از ارزش و حقيقتِ راز، آگاه باشد؛ آن گاه به رازدارى‏ بپردازد؛ نه آنكه قلب خود را جايگاه شياطين قرار داده و خود را كتوم بپندارد!

---------------------------------------------

9) فوائد الرضويّه: 513.