مخالفت علنی عدّه ای از اصحاب

رسول خدا صلّی الله علیه وآله با خلافت ابوبکر

صدوق‏ رحمه الله در خصال و مجلسى در فتن بحار روايت كرده‏ اند كه دوازده نفر از مهاجرين و انصار مثل خالد بن سعيد بن العاص بن اميّة بن عبدشمس و مقداد بن الأسود و سلمان و ابوذر و ابو ايّوب انصارى تعاهد كردند در ميان خود كه ابوبكر را از منبر پايين آورند و ديگران گفتند نكنيد كه‏ خود را به كشتن مى‏ دهيد و خداوند مى فرمايد: «وَلا تُلْقُوا بِأَيْديكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ»[1]، پس آن ‏ها گفتند با اميرالمؤمنين علیه السلام ‏مشورت مى‏ كنيم.

   چون به آن حضرت عرض كردند فرمودند: شما نيستيد مگر به قدر سرمه در چشم يا نمك در طعام و امّت چنان كه پيغمبر صلی الله علیه وآله خبرداد با من غدر كردند و بيعت مرا شكستند، چون دل‏ هاى آن ‏ها پر بود از كينه من و اهل بيت پيغمبر صلی الله علیه وآله، وليكن برويد او را موعظه نماييد تا حجّت بر او تمام ‏تر شود.

   پس آن دوازده نفر آمدند در زمانى كه ابوبكر منبر بود، اوّل خالد بن سعيد چون از بنى ‏اميّه بود جرأت كرد و گفت: «يا أبابكر؛ إتّق ‏الله فقد علمت ما تقدّم لعليّ من رسول الله صلی الله علیه وآله»؛ آيا نمى ‏دانى كه پيغمبر صلی الله علیه وآله فرمود به ما در روز بنی ‏قريظه و حال آن كه جماعتى از اشراف حاضر بودند كه:

   يا معشر المهاجرين والأنصار؛ شما را وصيّتى مى‏ كنم آن را حفظ كنيد و از جانب خداوند عزّ وجلّ امرى به شما مى ‏رسانم آن را قبول كنيد: « ألا إنّ عليّاً أميركم من بعدي وخليفتي فيكم أوصاني بذلك ربّي». و اگر شما وصيّت مرا حفظ نكنيد و غير على را امير خود گردانيد؛ امر دين شما مضطرب شود و در احكام خداوند اختلاف كنيد و اشرار بر شما مسلّط شوند. آگاه باشيد كه اهل بيت من ‏وارثان منند و قائمون به امر امّت بعد از من، هر كس وصيّت مرا حفظ كند، خدايا او را مرافق من قرار بده و در زمرۀ من محشور كن و هر كس‏ حرف مرا نشنود او را از بهشت محروم گردان.

   پس عمر بن خطّاب گفت: ساكت شو اى خالد كه تو از اهل مشورت نيستى. خالد گفت: تو ساكت شو اى عمر كه لاف از ديگران مى ‏زنى، به خدا قسم كه قريش مى‏ دانند كه من در حسب و ادب از اعلاى قوم و تو لئيم‏ ترِ آن ‏ها مى‏ باشى و كسى مى‏ باشى كه در حرب ترسناك و در قحطى ‏بخيل و در نسب پست مى ‏باشى و هيچ فخرى در قريش براى تو نيست»، پس عمر سكوت كرد و نشست و بعد هر كدام از آن دوازده نفر حجّت بر ابى ‏بكر و حاضرين تمام كردند.

   پس ابوبكر سه روز در خانه خود نشست و روز سوّم عمر و طلحه و زبير و عثمان و عبدالرحمن عوف و سعد وقّاص و ابوعبيده جرّاح هر كدام با ده نفر از قوم خود با شمشيرهاى كشيده رفتند و ابابكر را از منزل او بيرون آوردند و بر منبر بالا كردند و گفتند: اگر امروز كسى تكلّم كند به‏ مثل گذشته او را به قتل رسانيم پس كسى تكلّم نكرد.[2]

 

---

[1] . سوره بقره، آيه 195.

[2] . كبريت احمر في شرايط المنبر: 52.