تذكّر يك نكته

   گرچه سائل ممكن است خود را پست و بى ‏قابليّت بداند و توفيقات ‏شيعيان و مقرّبين آل محمّد عليهم السلام را حاجتى بسيار عظيم و بى ‏تناسب با خود ببيند؛ ولى چون خود را در محضر خداوند بزرگ مى ‏بيند و بناى سئوال از درگاه خالق جهان هستى را دارد، بايد بهترين و پرثمرترين حوائج را در نظر بگيرد؛ زيرا در محضر خداوند، بايد عظمت و بزرگى خدا را در نظر بگيرد، نه ‏آن كه تنها پستى و ذلّت خود را در نظر بياورد.

   برخى معتقدند انسان نبايد از خداوند، بيشتر از حدّ خويش خواسته ‏اى را بخواهد. اوّل بايد حدود صلاحيّت خود را در نظر بگيرد، آن گاه براى رسيدن ‏به هدف خود، دعا نمايد.

   اين عقيده بر فرضى كه صحّت داشته باشد كليّت ندارد؛ زيرا بعضى از زمانها و برخى از مكانها در نزد خداوند آن قدر از عظمت و قدرِ والا برخوردارند كه انسان مى ‏تواند هر گونه حاجت را - گرچه داراى موقعيّت ‏عظيمى باشد - از خداوند بخواهد. در زيارت وداع حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام ‏مى ‏خوانيد:

اَللَّهُمَّ وَفِّقْنا لِكُلِّ مَقامٍ مَحْمُودٍ وَأَقْلِبْني مِنْ هذَا الْحَرَمِ بِكُلِّ خَيْرٍ مَوْجُودٍ.(13)

خداوندا، ما را براى داشتن هر گونه مقام محمود، توفيق عنايت فرما و مرا از اين‏ حرم بازگردان با هر خيرى كه موجود است.

   شرافت و محبوبيّتى كه حرم مطهّر حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام در پيشگاه ‏خداوند دارد به زائر اجازه، جرأت و توانايى خواستن توفيق براى هر گونه ‏مقام محمود و پسنديده ‏اى را مى‏ دهد.

   بنابراين گرچه سائل داراى لياقت براى خواستن بعضى از مقامات نباشد، ولى عظمتى كه بعضى از زمانها و مكانها در نزد خداوند دارند؛ لياقت، جرأت ‏و اجازه خواستن اين گونه حاجتها را به او مى ‏دهد.

---

13) بحار الأنوار: 382/100.