54 - دعاى فرج (إلهي عظُم البلاء)

    مرحوم كفعمى در كتاب «البلد الأمين» دعايى را براى حضرت امام زمان ارواحنا فداه نقل مي فرمايد كه آن حضرت آن دعا را به مردى كه زندانى بود ياد مى‏ دهند و بعد از خواندن ، او از زندان آزاد مى‏ شود :

    إِلهي عَظُمَ الْبَلاءُ ، وَبَرِحَ الْخَفاءُ ، وَانْكَشَفَ الْغِطاءُ ، وَانْقَطَعَ الرَّجاءُ ، وَضاقَتِ الْأَرْضُ ، وَمُنِعَتِ السَّماءُ ، وَأَنْتَ الْمُسْتَعانُ ، وَ إِلَيْكَ الْمُشْتَكى ، وَعَلَيْكَ الْمُعَوَّلُ فِي الشِّدَّةِ وَالرَّخاءِ . أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ ، اُولِى الْأَمْرِ الَّذينَ فَرَضْتَ عَلَيْنا طاعَتَهُمْ ، وَعَرَّفْتَنا بِذلِكَ مَنْزِلَتَهُمْ ، فَفَرِّجْ عَنَّا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلاً قَريباً كَلَمْحِ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ .

    يا مُحَمَّدُ يا عَلِيُّ ، يا عَلِيُّ يا مُحَمَّدُ ، إِكْفِياني فَإِنَّكُما كافِيانِ ، وَانْصُراني فَإِنَّكُما ناصِرانِ ، يا مَوْلانا يا صاحِبَ الزَّمانِ ، اَلْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ ، أَدْرِكْني أَدْرِكْني أَدْرِكْني ، اَلسَّاعَةَ السَّاعَةَ السَّاعَةَ ، اَلْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ ، يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّاهِرينَ .(22)

    بار خدايا؛ بلا و مصيبت بزرگ شد و پنهانى برطرف گشت (آنچه پنهان بود آشكار شد) و پرده (از كار ما) برداشته شد و اميد قطع شد و زمين (بر ما) تنگ آمد و آسمان (رحمتش را از ما) دريغ كرد و تنها تويى كه از تو يارى خواسته مى ‏شود ، و شكايت ما نزد تو آورده مى ‏شود و در سختى و سستى بر تو اعتماد مى‏ شود . خدايا ؛ بر محمّد و آل محمّد درود فرست، همان صاحبان امرى كه اطاعت آن‏ها را بر ما واجب كردى و به اين وسيله مقام و منزلت آنان را براى ما شناساندى، پس به حقّ آنان براى ما گشايش فورى و نزديكى چون چشم بر هم زدن يا نزديك‏تر از آن مرحمت فرما .

    اى محمّد؛ اى على؛ اى على؛ اى محمّد؛ مرا كفايت كنيد كه همانا شما كفايت‏ كنندگان من هستيد و مرا يارى كنيد كه همانا شما يارى كنندگان من هستيد، اى مولاى ما، اى صاحب الزمان؛ به فرياد رس، به فرياد رس، به فرياد رس، مرا درياب، مرا درياب، مرا درياب، هم‏اكنون، هم‏اكنون، هم‏اكنون، به شتاب، به شتاب، به شتاب، اى مهربان‏ترين مهربانان، به حقّ حضرت محمّد و آل پاكش .

 

---

22)  البلد الأمين : 607 ، مزار شهيد : 231 ، المصباح : 235 ، منهاج العارفين : 483 .