تلاش و توسّل براى يافتن دو كتاب خطّى

   عالم ربّانى مرحوم سيد اسداللَّه اصفهانى مى‏ گويد: روزى با محدّث نورى ‏به كربلا مشرّف مى‏ شدم، در ميان راه محدّث نورى دو كتاب را نام برد و فرمود: من به اين دو كتاب بسيار علاقه ‏مندم و تاكنون هر چه جستجو كرده‏ ام، آن دو را بدست نياورده‏ ام؛ امّا در اين سفر از حضرت سيدالشهداء عليه السلام خواهم گرفت.

   چند بار اين گفته را تكرار كرد، تا وارد كربلا شديم. به حرم مطهّر حضرت‏ امام حسين ‏عليه السلام مشرّف شديم، پس از زيارت از حرم بيرون آمديم. نزديك‏ كفشدارى زنى را ديديم دو كتاب در دست گرفته است. محدّث نورى پرسيد: اين كتابها چيست؟

   زن گفت: فروشى است. كتابها را نگاه كرديم، ديديم همان ‏دو كتابى است كه محدّث نورى در جستجوى آن بود.

   محدّث نورى پرسيد: چند مى‏ فروشى؟

  زن گفت: بيست و دو قران.

  محدّث نورى به من فرمود: هرچه پول دارى بده. آنچه من و ايشان داشتيم، شش قران بيشتر نبود، به زن‏ داديم.

   با خود گفتم: ما اكنون وارد شده‏ ايم، خوراك نخورده‏ ايم همۀ پولمان همين ‏بود آن را هم براى خريد كتاب صرف كرد. حال باقى پول كتاب را از كجا مى‏ آورد؟

   پس به زن فرمود: با ما بيا. به بازار رفتيم. عبا و عمامه و قباى خود را فروخت! باز پول كم بود. كفشهاى خود را هم فروخت! تا بيست و دو قران ‏تكميل شد آنها را به زن داد.    بر تن آن بزرگوار چيزى جز عرقچين و پيراهن و زير جامه باقى نماند! گفتم: مولانا اين چه حال است كه بر خود آوردى؟

فرمود: سهل است ما درويش هستيم! به همان وضع آمديم، وارد صحن شديم. بعضى از دوستان را ديدار كرديم، رفتند لباس آوردند و ايشان پوشيدند.

   مرحوم محدث نورى از بزرگان علماء شيعه و داراى جلالت فوق ‏العاده‏ بوده است. او با توسّل و تلاش در راه بدست آوردن دو كتاب ناياب، حاضر است در كوچه و بازار بدون عبا و عمامه راه رود و آن را منافى با جاه و جلال وعلم خود نبيند.(13)

---

13) رجوع كنيد به معجزات و كرامات ائمّۀ اطهار عليهم السلام: 72.