بیعت در غدیر برای تداوم اسلام بود

و در سقیفه برای احیاء مرام جاهلیّت

بیعت باید برای قبول کردن و بقاء دین باشد نه تخریب آن در عید غدیر، بیعت که پذیرش و قبول کردن خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود، نتیجه اش ابقاء دین و تداوم و تکمیل آن است. ولی در سقیفه، بیعت نه تنها سبب احیاء دین نبود؛ بلکه سبب احیاء مرام جاهلیّت و کنار زدن دین بود. ادلّه و قرائن زیادی وجود دارد که بیعت در سقیفه بر مبنای دوران جاهلیّت بوده است نه در عصر اسلام، زیرا استدلال نمودن به هم طایفه بودن، بزرگتر بودن سنّ ، کنار زدن همۀ زنان از بیعت و بی ارزش دانستن بیعت زنان همه در دوران جاهلیّت وجود داشته است، که با بیعت در عصر اسلام منافات دارد – پس بیعت در اسلام سبب تداوم دین اسلام بوده است و بیعت در سقیفه سبب احیاء مرام جاهلیّت و عمل به روش عصر جاهلیّت و کنار زدن اسلام بوده است. بدیهی است بیعتی که بر این اساس باشد هیچ ارزش و اعتباری ندارد.