عصمت دلیل بر بطلان سقیفه

و اثبات امامت امیرالمؤمنین علیه السلام

یکی از بھترین ادله بر اثبات امامت و خلافت حضرت امیر المؤمنین علیه السلام و بطلان سقیفه عصمت است .از آیات قرآن استفادہ می شود که عصمت شرط خلافت و رھبری است و کسی که دارای مقام عصمت نباشد نه تنھا نمی تواند خلیفه شود، بلکه اگر چنین ادّعای داشته باشد فاسق و اھل جھنّم است.

متأسفانه علمای سنّی عصمت را شرط خلافت و امامت نمی دانند و می گویند ھر کس ھر چند به زور و ستم غلبه پیدا کردہ باشد  و بر کرسی خلافت نشسته باشد، او خلیفه است و ھمه باید مطیع و فرمان بردار او باشند.

مرحوم علامۀ مجلسی این مطلب را بیان فرمودہ اند و با استدلال به قرآن کریم آن را واضح نمودہ اند .ایشان می فرماید: علمای عامّه که عصمت را شرط نمی دانند ظهور جور و فسق را نیز مبطل امامت نمی دانند و لهذا به امامت خلفای بنی امیّه و بنی عبّاس با آن ظلم ها و فسق ها قایل شده اند، و شخصی که از مشاهیر علمای ایشان است در عقایدش گفته: معزول نمی شود امام از امامت به سبب فسق و جور.

و ملّا سعد الدین در شرحی که بر عقاید نوشته دلیل بر این مدّعا چنین گفته که: از برای آنکه ظاهر شد فسق و منتشر گشت جور از امامان بعد از خلفای راشدین و حال آنکه پیشینیان مطیع و منقاد ایشان بودند. و ھمچنین در شرح مذکور گفته است که: اهل حلّ و عقد از امّت اتّفاق نموده اند بر خلافت خلفای بنی عبّاس.

ھمچنین ملّا سعد الدین در «شرح مقاصد» گفته است که: منعقد می شود امامت به قهر و غلبه، پس اگر کسی مردم را مغلوب سازد از راه شوکت منعقد می شود امامتش هر چند فاسق و جاهل باشد؛ و بعد از این گفته که: اگر کسی به قهر و غلبه امام شود و دیگری بیاید و او را مقهور و مغلوب سازد، مقهور معزول می گردد و غالب امام می شود.(۱)

این است کلمات واهیۀ ایشان و عقل کدام عاقل تجویز می کند که امام و پیشوای خلق از اهل جهنم باشد و حق تعالی فاسق را از اهل جهنّم شمرده از آنجا که فرموده «وَ أَمَّا الَّذِینَ فَسَقُوا فَمَأْواهُمُ النَّارُ»،(۲) و نیز فرموده که: اعتماد به خبر فاسق مکنید: «إِنْ جاءَکُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا»،(۳) و نیز فرموده: «إِنَّ اللهَ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفاسِقِینَ».(۴)

و هرگاه ثابت شد که عصمت در امام شرط است، پس امامت ابوبکر باطل شد زیرا که به اتّفاق او معصوم نبود، پس امامت امیرالمؤمنین علیه السّلام بی واسطه ثابت شد زیرا که به اتّفاق امّت امامت بعد از حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم مردد است میان آن حضرت و ابو بکر، و هرگاه یکی باطل شد دیگری ثابت می شود.(۵)

---

 (1)شرح مقاصد تفتازانی: 5 / 233.

(2) سورۀ سجده، آیۀ 20.

 (3) سورۀ حجرات، آیۀ 6.

(4)  سورۀ منافقون، آیۀ 6.

(۵) حیاة القلوب (امام شناسی)، ج 5، ص 50.