آنھا اھل حلّ و عقد نبودند

      اهل تسنّن ادّعا می کنند که آن ها اهل حلّ و عقد بوده اند و      می توانسته اند فردی را که برای خلافت سزاوار باشد انتخاب کنند. می گوییم آنها اهل حلّ و عقد نبوده اند حتّی به عقیدۀ بزرگان اهل تسنّن. زیرا همانطور که آنها مکرّر در کتاب هایشان نقل کرده اند که ابوبکر و عمر بارها در جنگ ها از میدان نبرد فرار کرده اند و این واقعیتی است که شیعه و سنّی همه آن را می دانند و کسی که از جنگ فرار کند حقّ مشورت ندارد کما اینکه در روایاتی که خود آن ها نقل کرده اند موجود است. بنابراین کسی که حقّ مشورت ندارد چگونه می تواند خود را اهل حلّ و عقد بداند و با مشورت با هم یک نفر را از میان خود برای خلافت برگزیند کسی که به خاطر ترس که باعث می شده از جنگ ها فرار کند حقّ مشورت ندارد چون ترس او در مشورتش اثر می گذارد. آیا چنین فرد ترسویی می تواند اهل حلّ و عقد باشد و ترس او هیچ اثری در اهل حلّ و عقد بودن او اثری نگذارد؟!