دعا در حرم حضرت امام رضا عليه السلام

ابوالعباس احمد بن محمّد حاكم گويد: از عامر بن عبداللَّه - كه حاكم «مرورود» و از راويان حديث بود - شنيدم كه مى ‏گفت:

   به مشهد حضرت امام رضا عليه السلام در طوس رفتم، مردى ترك ‏زبان را ديدم كه وارد بارگاه حضرت امام رضا عليه السلام شد و در قسمت بالاى سر امام ايستاد و شروع كرد به‏ گريستن و به تركى دعا مى‏ كرد و مى ‏گفت: پروردگارا؛ اگر پسرم زنده است بين من و او جمع نما و اگر مرده است مرا از خبر او آگاه فرما.

   من با لغت تركى آشنا بودم و فهميدم چه مى‏ گويد و چه حاجتى دارد، به او گفتم: اى مرد؛ تو را چه شده است؟

   گفت: پسرى داشتم كه در جنگ اسحاق‏ آباد همراه من بود، او را گم كرده ‏ام و خبرى از او ندارم و مادرى دارد كه همواره بر او گريه مى‏ كند، من اينجا براى اين ‏مطلب دعا مى ‏كنم؛ زيرا شنيده ‏ام دعا در اين حرم مستجاب است.

   گفت: دلم به حالش سوخت، دستش را گرفتم و او را بيرون آوردم تا در آن روز از او پذيرايى كنم، چون از مسجد گوهرشاد خارج شديم جوان بلند قامتى كه تازه مو بر گونه ‏اش روئيده بود و لباس وصله ‏دارى بر تن داشت به ما برخورد كرد، تا چشم آن ‏مرد به او افتاد به سويش دويد، با او معانقه كرد و گريست و هر كدام ديگرى را شناخت، و او پسرش بود كه كنار مرقد پاك حضرت امام رضا عليه السلام از خداوند مى‏ خواست كه او را و يا خبرش را به وى برساند.

   گفت: از او پرسيدم: چگونه به اينجا آمدى؟

   گفت: بعد از جنگ اسحاق‏ آباد به طبرستان رفتم، مردى از اهل ديلم مرا به‏ خانه ‏اش برد و پرورش داد و اكنون كه به اين سن رسيده ‏ام به دنبال پدر و مادرم كه‏ خبرشان بر من پوشيده بود به راه افتادم و همراه گروهى كه به اين سو مى ‏آمدند رهسپار شدم تا به اينجا رسيدم.

   آن مرد ترك ‏زبان گفت: از آنچه در اين حرم براى من آشكار شد يقين من به اين‏ مكان كامل شد و محكم گرديد و سوگند ياد نمودم كه از اين صحن و سرا و از اين ‏بارگاه تا وقتى كه زنده ام جدا نشوم. و حمد و ستايش مخصوص خداوند است در آغاز و انتها و آشكار و نهان، و درود و سلام بر محمّد مصطفى، آن پيامبر برگزيده وخاندان پاك او باد.(44)

اى كاش؛ مى ‏دانستيم كه نه ‏تنها آن جوان و افرادى چون او، بلكه ما همه گم ‏شده ايم؛ زيرا از امام خود دور شده و آن حضرت را نمى ‏يابيم و در حرم حضرت امام ‏رضا عليه السلام و ساير ائمّه اطهار عليهم السلام براى يافتن منجى عالم بشريّت امام زمان عجّل اللَّه تعالى فرجه ‏دست به دعا و توسّل بلند مى ‏كرديم.
 

---

44) عيون اخبار الرضا عليه السلام: 292/2.