(۱۷)

در پناه بردن آن حضرت

به خدا از گرفتاری و اندوه و بلا

زهیر بن قین به‌ امام حسین علیه السلام عرض کرد: ای فرزند رسول خدا، اجازه بده با این گروه جنگ کنیم، جنگ کردن با آ نها هم اکنون آسان تر است بر ما آن وقت که دیگران به آن‌ها ملحق شوند، امام حسین علیه السلام فرمود:

راست گفتی زهیر، ولی من ابتدا کننده به جنگ نمی‌باشم تا آن‌ها آن‌ها شروع کنند.

زهیر عرض کرد: پس ما را ببر تا به کربلا فرود آییم زیرا آن جا کنار شط فرات است، ما در آنجا باشیم اگر با ما جنگیدند ما نیز با آن‌ها جنگ خواهیم کرد و از خدا علیه آن‌ها یاری می‌جوییم.

 هنگامی که زهیر نام کربلا را برد اشک از دیدگان امام حسین علیه السلام جاری گردید و فرمود:

«أللَّهُمَّ! إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَالْبَلاَء»(1)

خداوندا، همانا من به تو پناه می‌برم از گرفتاری و اندوه و بلا.

---

(1) مقتل الحسين عليه السلام للخوارزمي: 334/1.