(9)

اذن ورود به حرم‏ هاى ائمّه عليهم السلام و سرداب مقدّس (×)

  علاّمۀ مجلسى رحمه الله مى‏ فرمايد : در يك نسخۀ كهن كه مربوط به علماى شيعه است ، اين عبارت‏ها را يافتم :

طلب اذن براى ورود به سرداب مقدّس و نيز حرم امامان‏ عليهم السلام :

  أَللَّهُمَّ إِنَّ هذِهِ بُقْعَةٌ طَهَّرْتَها ، وَعُقْوَةٌ شَرَّفْتَها ، وَمَعالِمُ زَكَّيْتَها ، حَيْثُ أَظْهَرْتَ فيها أَدِلَّةَ التَّوْحيدِ ، وَأَشْباحَ الْعَرْشِ الْمَجيدِ ، اَلَّذينَ اصْطَفَيْتَهُمْ مُلُوكاً لِحِفْظِ النِّظامِ ، وَاخْتَرْتَهُمْ رُؤَساءَ لِجَميعِ الْأَنامِ ، وَبَعَثْتَهُمْ لِقِيامِ الْقِسْطِ فِي ابْتِداءِ الْوُجُودِ إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ ، ثُمَّ مَنَنْتَ عَلَيْهِمْ بِاسْتِنابَةِ أَنْبِيائِكَ لِحِفْظِ شَرايِعِكَ وَأَحْكامِكَ ، فَأَكْمَلْتَ بِاسْتِخْلافِهِمْ رِسالَةَ الْمُنْذِرينَ ، كَما أَوْجَبْتَ رِياسَتَهُمْ في فِطَرِ الْمُكَلَّفينَ.

  فَسُبْحانَكَ مِنْ إِلهٍ ما أَرْأَفَكَ ، وَلا إِلهَ إِلّا أَنْتَ مِنْ مَلِكٍ ما أَعْدَلَكَ ، حَيْثُ طابَقَ صُنْعُكَ ما فَطَرْتَ عَلَيْهِ الْعُقُولَ ، وَوافَقَ حُكْمُكَ ما قَرَّرْتَهُ فِي الْمَعْقُولِ وَالْمَنْقُولِ ، فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى تَقْديرِكَ الْحَسَنِ الْجَميلِ ، وَلَكَ الشُّكْرُ عَلى قَضائِكَ الْمُعَلَّلِ بِأَكْمَلِ التَّعْليلِ ، فَسُبْحانَ مَنْ لايُسْئَلُ عَنْ فِعْلِهِ ، وَلا يُنازَعُ في أَمْرِهِ ، وَسُبْحانَ مَنْ كَتَبَ عَلى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ قَبْلَ ابْتِداءِ خَلْقِهِ .

  وَالْحَمْدُ للَّهِِ الَّذي مَنَّ عَلَيْنا بِحُكَّامٍ يَقُومُونَ مَقامَهُ لَوْ كانَ حاضِراً فِي الْمَكانِ، وَلا إِلهَ إِلّاَ اللَّهُ الَّذي شَرَّفَنا بِأَوْصِياءَ يَحْفَظُونَ الشَّرايِعَ في كُلِّ الْأَزْمانِ ، وَاللَّهُ أَكْبَرُ الَّذي أَظْهَرَهُمْ لَنا بِمُعْجِزاتٍ يَعْجُزُ عَنْهَا الثَّقَلانِ ، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظيمِ ، اَلَّذي أَجْرَأَنا عَلى عَوائِدِهِ الْجَميلَةِ فِي الْاُمَمِ السَّالِفينَ .

  أَللَّهُمَّ فَلَكَ الْحَمْدُ وَالثَّناءُ الْعَلِيُّ كَما وَجَبَ لِوَجْهِكَ الْبَقاءُ السَّرْمَدِيُّ ، وَكَما جَعَلْتَ نَبِيَّنا خَيْرَ النَّبِيّينَ ، وَمُلُوكَنا أَفْضَلَ الْمَخْلُوقينَ ، وَاخْتَرْتَهُمْ عَلى عِلْمٍ عَلَى الْعالَمينَ ، وَفِّقْنا لِلسَّعْيِ إِلى أَبْوابِهِمُ الْعامِرَةِ إِلى يَوْمِ الدّينِ ، وَاجْعَلْ أَرْواحَنا تَحِنُّ إِلى مَوْطِىِ أَقْدامِهِمْ ، وَنُفُوسَنا تَهْوِي النَّظَرَ إِلى مَجالِسِهِمْ وَعَرَصاتِهِمْ ، حَتَّى كَأَنَّنا نُخاطِبُهُمْ في حُضُورِ أَشْخاصِهِمْ ، فَصَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سادَةٍ غائِبينَ ، وَمِنْ سُلالَةٍ طاهِرينَ ، وَمِنْ أَئِمَّةٍ مَعْصُومينَ .

  أَللَّهُمَّ فَأْذَنْ لَنا بِدُخُولِ هذِهِ الْعَرَصاتِ الَّتِي اسْتَعْبَدْتَ بِزِيارَتِها أَهْلَ الْأَرَضينَ وَالسَّماواتِ ، وَأَرْسِلْ دُمُوعَنا بِخُشُوعِ الْمَهابَةِ ، وَذَلِّلْ جَوارِحَنا بِذُلِّ الْعُبُودِيَّةِ وَفَرْضِ الطَّاعَةِ ، حَتَّى نُقِرَّ بِما يَجِبُ لَهُمْ مِنَ الْأَوْصافِ ، وَنَعْتَرِفَ بِأَنَّهُمْ شُفَعاءُ الْخَلايِقِ إِذا نُصِبَتِ الْمَوازينُ في يَوْمِ الْأَعْرافِ ، وَالْحَمْدُ للَّهِِ وَسَلامٌ عَلى عِبادِهِ الَّذينَ اصْطَفى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّاهِرينَ .

   بارالها؛ اين مكان جايى است كه آن را پاكيزه و مطهّر گردانيدى، و صحن و سرائى است كه شرافتمند كردى، و نشانه‏ هايى است كه خالص و ناب قرار داده‏ اى؛ زيرا دليل‏ هاى يگانه پرستى، و نمايشگران عرش شكوه‏مندت را در آن‏ها گذاشتى. همان‏هايى كه به عنوان پادشاهان برگزيدى تا نظام هستى را نگهبان باشند، و به عنوان سرآمد و رئيس تمام مردم انتخاب كردى و برگزيدى، و براى برپايى عدالت از ابتداى هستى تا روز قيامت برانگيختى. پس از آن نيز بر آنان منّت نهادى تا پيامبران را جهت حفظ و نگهدارى شرايع و احكام دينت به عنوان نايبان ايشان بفرستى . پس با اين جانشينى نيز رسالت بيم‏ دهندگان را تكميل كردى ؛ چنان كه فطرت و سرشت تمام مكلّفان رياست اين بزرگواران را بر خود واجب مى‏ داند .

  تو منزّهى؛ چه خداى مهربان و رئوفى هستى؛ جز تو معبودى نيست؛ چه پادشاه عادل و دادگرى هستى؛ چنان كه ساختار آفريدگانت با آن چه خردها را بر آن سرشته‏ اى مطابقت دارد ، و حكمت و دستورت در آنچه با عقل و نقل ادراك شود موافق است .

حمد و ستايش ويژۀ توست؛ به جهت تقدير و سرنوشت زيبا و نيكوى تو ، و سپاسگزارى مخصوص توست؛ به جهت قضا و سرنوشت تو كه به كامل‏ترين علل و اسباب ثابت گرديده . منزّه است خدايى كه در مورد انجام كارهايش كسى نمى‏ تواند از او چيزى بپرسد و دستوراتش مورد چون و چرا قرار نمى‏ گيرد. منزّه است كسى كه مهربانى و رحمت را بر خويشتن پيش از شروع به آفرينش مخلوقات لازم فرموده است .

  ستايش ويژۀ خدايى است كه بر ما منّت نهاد و حاكمانى مقرّر كرد كه جاى او مى‏ ايستند اگر خداوند در مكان حاضر بود ؛ جز خدا معبودى نيست؛ خدايى كه به ما شرافت بخشيد به اوصيا و جانشينانى كه دين و آيين الهى را در هر زمان نگهبانى فرمايند . خدا بزرگ‏تر از اين است كه توصيف گردد ؛ همان كه به فرستادگان و نمايندگانش معجزاتى داد كه هيچ يك از جنّ و انس توان انجام آن معجزات را ندارند. هيچ جنبش و نيرويى جز از خداوند نيست؛ خداى بلندمرتبه و باعظمتى كه لطف و مهربانى و احسان زيبايش از امّت‏هاى پيشين را براى ما نيز ادامه داده است .

  بار الها ؛ تنها تو را مى‏ ستايم و به ثناگويى و مدح والاى تو مى‏ پردازم؛ زيرا، بقاى هميشگى مخصوص ذات توست؛ و پيامبر ما را بهترين پيامبران ، و پادشاهان و امامان ما را بافضيلت‏ترين مخلوقات قرار دادى، و با علم و آگاهى ايشان را بر همه جهانيان برگزيدى؛ ما را موفّق گردان تا براى رسيدن به درگاه‏شان كه آباد است تا قيامت ، تلاش كنيم . روح و روان ما را مشتاق و مايل قدمگاهشان كن . جان ما را واله و شيداى نگاه كردن به مجلس‏ها و صحن و سراى‏ شان گردان؛ به گونه‏ اى كه گويا حضور عينى دارند و ما با آنان گفت و گو مى‏ كنيم . پس خداوند بر اين آقايان و سروران پنهان از ديدگان ، از نسل پاكان ، و امامان معصوم و دور از گناهان؛ درودى پيوسته نثار كند .

  بار الها ؛ اجازه بفرما تا وارد اين صحن و سراها شويم كه از ساكنان زمين‏ها و آسمان‏ها خواسته‏ اى با زيارت‏شان تو را بپرستند و عبادتت را به جاى آورند؛ اشك‏هاى ما را با خشوعى كه از هيبت سرچشمه گرفته بريزان ، و اعضا و جوارح ما را به فروتنى بندگى و وجوب فرمانبردارى رام گردان ؛ تا بدين وسيله ، به اوصافى كه لازمه وجودى ايشان است اقرار كنيم، و اعتراف نماييم كه ايشان در روز شناخته‏ شدن (قيامت)كه ميزان سنجش اعمال برقرار مى‏ شوند شفيعان تمام مخلوقات (لايق شفاعت) هستند .

ستايش ويژۀ خداست؛ و سلام بر بندگان برگزيدۀ خداوند، حضرت محمّد و آل پاكش .

  پس از اين دعا ؛ آستان را ببوس و در حال فروتنى و با گريه و اشك و آه وارد شو ؛ زيرا فروتنى و گريه ، علامت اين است آن بزرگواران اجازۀ ورودت داده‏ اند . (19)

---

 ×) چون اين دعا ، اذن دخول براى زيارت حرم‏هاى ائمّه اطهار عليهم السلام و سرداب مقدّس است در بخش «زيارت‏ها» ذكر كرديم .

19) البحار : 115/102 .