بیعت بر اساس عدالت و آزادی در غدیر

و  بر پایۀ ضرب و شتم در سقیفه

و چوب و چماق طایفۀ بنی اسلم و بنی غفار

یکی از مهمترین دلیل های شیعه بر خلافت و امامت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، بیعت مردان و زنان مسلمان با آن حضرت در غدیر است، همینطور سنّی ها برای خلافت ابوبکر استدلال به بیعت با او در سقیفه می کنند، و حتّی گاهی ادّعای اجماع بر بیعت با ابوبکر می کنند، که حتّی افرادی از آنان مانند عمر به انکار آن پرداخته و گفته است در خلافت رسیدن ابوبکر هیچگونه اجماعی وجود نداشته است و بسیاری از علمای اهل تسنّن در کتاب های خود نوشته اند که بنی هاشم و بسیاری از مهاجرین و انصار با ابوبکر بیعت نکردند و همچنین چند طایفه را به خاطر اینکه خلافت ابوبکر را قبول نداشتند کشتند و آن ها را مرتدّ شمردند. حال برای واضح شدن حقیقت بیعت با حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و بیعت با ابوبکر به توضیح آن می پردازیم:

همانگونه که بزرگان علمای شیعه و اهل تسنّن نوشته اند در جریان غدیر به دستور خداوند مسلمانان با کمال آزادی و اختیار با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام بیعت نمودند و حتّی زنانی که در آنجا حاضر بودند با قرار دادن دست خود در ظرف آبی که دست مبارک حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در آن بود با آن بزرگوار بیعت کردند. جز معاویه که بر شانۀ مغیره تکیه داده بود و حاضر به بیعت نشد (1) جالب توجّه است که هیچکس متعرض او نشد. و او را مورد ضرب و شتم قرار ندادند و از او به اجبار بیعت نگرفتند. امّا بیعت در سقیفه از آغاز با ضرب و شتم و کتک کاری و فحّاشی شروع و پس از آنکه افرادی اندک در سقیفه با ابوبکر بیعت در خارج سقیفه هم مردم به زور ضرب و شتم و چماق طایفۀ اسلم و بنی غفار مجبور به بیعت می شدند. مردم به خاطر اینکه از چوب و چماق طایفه بنی غفار و بنی اسلم رها شوند با ابوبکر بیعت می کردند. حال به نظر شما بیعت در غدیر بر اساس عدالت و آزادی بود یا در سقیفه و پس از آن؟!

جالب توجّه است که آنچه را گفتیم بزرگان علمای اهل تسنّن به آن اقرار کرده اند و هم ضرب و شتم و کتک کاری در سقیفه را قبول دارند و هم چوب و چماق طایفۀ بنی اسلم و بنی غفار را؟ تاریخ این واقعیت ها را ضبط کرده است و همه می توانند به کتاب های تاریخ صدر اسلام رجوع کنند.

اکنون این سئوال مطرح است که طایفۀ بنی اسلم و بنی غفار که دو طایفۀ فقیر و تنگدست بودند، چرا به این کار اقدام کردند؟

آیا وعده های یهود آنان را بر این کار واداشت و یا وعده های دیگران؟

این سئوالی است که در جای خود پاسخ خواهیم گفت.

---

(1) شواهد التنزیل: ص 307 .