اشاره‏ اى به قدرت آنان

    هر چه انسان در پذيرش ولايت بكوشد، روح خود را قويتر مى ‏كند و قدرتِ غير عادى او افزايش مى ‏يابد؛ تا حدّى كه مى‏ تواند بر اثر قدرت روح، بر موجودات مادّى و حتى غير مادّى حكومت كند .

    اينك به ذكر داستانى جالب از مرحوم علاّمه بحرالعلوم مى‏ پردازيم:

    مرحوم علامّه سيّد بحرالعلوم مبتلا به مرض خفقان بود و با اين مرض در وقت تابستان به قصد تشرّف به كربلا در يكى از زيارات مخصوصه حضرت ابى عبداللَّه الحسين‏ عليه السلام در روزى بسيار گرم، از نجف اشرف خارج شد .

    مردم تعجّب نمودند كه با اين مرض و گرمى هوا، ايشان چگونه به مسافرت مى ‏روند؟!

    در ميان همسفرهاى ايشان، مرحوم شيخ حسين نجف بود كه از علماء مشهور عصر سيّد بود .

    آنان چون بر مركب‏هاى خود سوار شده و به راه افتادند، ابرى در هوا پيدا شده بر آنها سايه افكند و نسيم سردى وزيدن گرفت و هوا بطورى خنك شد كه گويا در سرداب هستند.

    ابر همچنان بر آنها سايه افكنده بود، تا آن كه نزديك خان شور رسيدند. در آنجا كسى از آشنايان عالم بزرگ، شيخ حسين نجف پيدا شده و ايشان از سيّد بحرالعلوم جدا شد و به احوالپرسى و صحبت پرداخت .

    آن ابر، بر سر سيّد سايه مى‏ افكند تا آن كه سيّد وارد كاروانسرا شد. چون حرارت آفتاب بر شيخ حسين نجف تابيد، حالش دگرگون گرديد و از مركب به زمين افتاد و به خاطر كهولت سن يا به جهت ضعف بنيه، بيهوش شد.

    پس او را برداشته، به كاروانسرا به نزد مرحود سيّد بحرالعلوم رساندند . بعد از آن كه به هوش آمد، به آن بزرگوار عرض كرد: سيّدنا لِمَ لم تدركنا الرحمة؟ چرا رحمت ما را فرا نگرفت؟

    سيّد فرمود: لِمَ تخلّفتم عنها؟ چرا از رحمت تخلّف نموديد. و در اين جواب توريه ‏ايست لطيف .(17)

    قدرت تصرّف ياوران خاصّ امام عصر ارواحنا فداه اين گونه است. عده ‏اى از سيصد و سيزده تن از ياوران خاص امام عصر ارواحنا فداه از ابرهاى اسرار آميز استفاده مى ‏نمايند و در ابتداء ظهور، خود را به وسيله ابر به محضر آن بزرگوار مى‏ رسانند. مفضّل مى‏ گويد:

 قالَ أَبُوعَبْدِاللَّه‏ عليه السلام: إِذا اُذِنَ الإِمامُ دَعَا اللَّهَ بِاسْمِهِ الْعِبْرانيّ فَاُتيحَتْ لَهُ صَحابَتُهُ الثَّلاثَمِأَةِ وَثَلاثَةَ عَشَرَ قَزَعٌ كَقَزَعِ الْخَريفِ وَهُمْ أَصْحابُ الْاَلْوِيَّةِ .

 مِنْهُمْ مَنْ يُفْقَدُ عَنْ فِراشِهِ لَيْلاً فَيُصْبِحُ بِمَكَّةَ، وَمِنْهُمْ مَنْ يُرى يَسيرُ فِي السَّحابِ نَهاراً يُعْرَفُ بِاسْمِهِ وَاسْمِ أَبيهِ وَحِلْيَتِهِ وَنَسَبَهِ .

 قُلْتُ: جُعِلْتُ فِداكَ أَيُّهُمْ أَعْظَمُ إيماناً؟

 قالَ: اَلَّذي يَسيرُ في السَّحابِ نَهاراً وَهُمْ الْمَفْقُودُونَ وَفيهِمْ نُزِلَتْ هذِهِ الآيَةِ «أَيْنَما تَكوُنوُا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهِ جَميعاً »(18). (19)

 امام صادق‏ عليه السلام فرمودند: هر گاه به امام‏ عليه السلام اذن داده شود، خداوند را به اسم عبرى او مى‏ خواند، آن گاه ياوران او كه سيصد و سيزده تن هستند، براى يارى او مهيّا مى‏ گردند. آنها ابرهائى هستند همچون ابرهاى پائيزى (كه به هم مى ‏پيوندند و در يك جا جمع مى‏ شوند) و آنان پرچمداران (حضرت مهدى‏ عليه السلام) هستند.

 بعضى از آنان شبانه از خوابگاه خود ناپديد مى ‏شوند و در مكّه صبح مى‏ كنند، وعده‏اى ديگر از آنان ديده مى‏ شوند كه روز در ابرها سير مى‏ كنند و به نام خود و نام پدر و صفت و نسبشان شناخته مى‏ شوند.

 گفتم: كدام يك از اين دو دسته از نظر ايمان با عظمت‏تر هستند؟

 امام صادق‏ عليه السلام فرمودند: آنان كه در روز در ابرها سير مى‏ كنند و اينان هستند كه از مكان‏ هاى خود ناپديد مى‏ شوند و درباره آنان اين آيه نازل شده است: هر جا كه باشيد، خداوند تمامى شما را مى ‏آورد.

---

17) العبقرىّ الحسان: 69/2.

18) سوره بقره ، آيه 148 .  

19) بحار الانوار : 368/52، الغيبة نعمانى : 168، تفسير عيّاشى : 67/1.