تفكّر در نقش

مصائب اهل بيت علیهم السلام در عالم

بعضى از مردم در عزادارى ‏ها شركت مى كنند و با شنيدن ‏عزادارى ‏ها و مرثيه هايى كه درباره اهل بيت علیهم السلام خوانده مى ‏شود باتمام وجود مى‏ سوزند و اشك مى‏ ريزند. واضح است كه اين‏ سوختن‏ ها و اشك ريختن ‏ها در قلب آنان آثار عجيبى ايجاد مى ‏كند و به تقرّب آن‏ ها به اهل بيت علیهم السلام مى ‏افزايد. و اين خود يك امر بزرگ و يك جريان مهمّ معنوى است؛ ولى همانگونه كه مى‏ دانيم ‏هر چه قدر معرفت انسان و تعقّل و تفكّر او درباره امور بيشتر باشد از آثار بيشترى برخوردار مى‏ شود. به عنوان مثال كسى كه براى‏ شدّت عطش امام حسين علیه السلام و كثرت جراحات آن حضرت قلبش‏ مى ‏سوزد و اشك از چشمانش جارى مى‏ شود، با كسى كه براى اين‏ امور اشك مى ‏ريزد و علاوه بر آن توجّه دارد که بر اثر شهادت امام حسين علیه السلام به‏ خاطر شدّت عطش و كثرت جراحات و ... و ... بر عالم هستى چه‏ مصيبت عظيمى وارد شده تفاوت دارد شهادت آن حضرت تا چه حدّ جهانِ‏ هستى را از هزاران سال پيش تا زمان ‏هاى آينده تحت تأثير قرار داده است؟ و بر اثر اين جنايت بزرگى كه بر حضرت ابى عبدالله ‏الحسين علیه السلام وارد شده، در موجودات عالم هستى چه تأثيراتى ‏ايجاد شده؟ و  آنان را دچار چه محروميت‏ هاى بزرگى نموده است؟ واضح است كه معرفت و توجّه به این نکته ها تا چه حدّ از جهت آثارى‏ كه به خاطر عزادارى معمولی است، تفاوت دارد.

عزادارى كه خاك نشين است و همه مصيبت ‏هاى امام‏ حسين علیه السلام را در انحصار اين عالم خاكى مى ‏پندارد، با كسى كه از عزاى آن حضرت در عرش الهى نيز باخبر است و به خوبى مى‏ داند به سبب شهادت مظلومانه آن حضرت، «اقشعرّت له اظلّة العرش»(1) ، و مى‏ داند اظلّه عرش الهى بر اثر شهادت امام حسين علیه السلام به لرزه در آمده تفاوتِ فراوان دارد.

بديهى است عزادارى كه مى ‏داند كه مصايب گودال قتلگاه عرش ‏الهى را به لرزه درآورده و از عظمت ولايت آن حضرت بر عالم‏ هستى و بر ما سوى الله با خبر است، با عزادارى كسى كه شهادت ‏را منحصر در گودال قتلگاه مى‏ داند و چيزى بيش از آن نمى‏ داند، بسيار تفاوت دارد.

عزادارى‏ هايى كه واقع مى‏ شود و مصيبت هايى كه خوانده ‏مى ‏شود و اشك هايى كه ريخته مى‏ شود بيشتر از نوع اوّل است و كم ‏اتّفاق مى ‏افتد كسى كه مى‏گريد و اشكش جارى مى ‏شود درباره‏ اعماق اين مصائب هم فكر كرده باشد و با توجّه به عمق مصيبت و تأثير آن در عالم براى آن اشك ريخته باشد.

_______________________

(1) صحيفه حسينيّه، زيارت پنجم: 444.