تقوا و پرهيزكارى

   قلب انسان رابط انسان ميان جهان ماده و عالم معنى است. قلب اگر سالم‏ باشد، مى‏ تواند با استفاده از نيروى معنوى و پرقدرتى كه دارد، الهام دهنده والهام پذير باشد.

   سلامت قلب در صورتى است كه از زنگار و آلودگيها پاك، و از ناپاكيها و زشتيهاى روحى دور باشد. در صورتى كه انسان مبتلا به فساد و گناه شود، دل‏ تيره مى‏ شود و توانايى استفاده از قدرتهاى معنوى را از دست مى‏ دهد و از فيوضات رحمانى بى‏ بهره مى‏ ماند.

   تقوا داروى مرضهاى قلبى و روحى است. بوسيلۀ تقوا بايد قلب را شستشو داد و زنگار و تيرگيها را از دل زدود.

   در صحيفۀ بيست و نهم حضرت ادريس نبى ‏عليه السلام آمده است:

وَاغْسِلْ قَلْبَكَ بِالتَّقْوى كَما تَغْسِلُ ثَوْبَكَ بِالْماءِ، وَإِنْ أَحْبَبْتَ روُحَكَ فَاجْتَهِدْ فِي الْعَمَلِ لَها.(1)

همان گونه كه لباس خود را با آب شستشو مى‏ دهى، قلب خود را به وسيلۀ تقوا تطهير كن. واگر روح خود را دوست دارى، در عمل براى آن تلاش كن.

---

1) بحارالأنوار: 471/95.