(2)

مجالست با ابرار و صلحا

   پيغمبر اكرم‏ صلى الله عليه وآله وسلم در فرمايشات خود دوستان و ياران خود را در مورد مصاحبت و مجالست راهنمايى و ارشاد نموده‏ اند و به آنان تأكيد فرموده ‏اند كه‏ همنشينان خود را از ميان افراد پرهيزكار و مؤمن انتخاب نمايند و از مجالست ‏با افراد دنياپرست و بى‏ هدف پرهيز كنند. در سفارش مفصّلى كه آن حضرت به‏ عبداللَّه بن مسعود نموده ‏اند، اين چنين فرموده ‏اند:

يَابْنَ مَسْعُودِ فَلْيَكُنْ جُلَساؤُكَ الْاَبْرارَ وَاِخْوانُكَ الْاَتْقِياءَ وَالزُّهَّادَ، لِاَنَّ اللَّهَ تَعالى قالَ في كِتابِهِ: «اَلْاَخِلاَّءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ اِلَّا الْمُتَّقينَ»(6).(7)

اى پسر مسعود، همنشينان تو بايد افراد نيك باشند و برادران تو بايد اشخاص ‏متقى و زاهد باشند؛ زيرا خداوند در قرآن فرموده است: در آن روز (روزقيامت) دوستان، بعضى با بعضى ديگر دشمن هستند، مگر پرهيزكاران.

   همان بزرگوار در وصيّتى كه به اباذر نموده ‏اند، فرموده‏ اند:

يا اَباذَرِّ لاتُصاحِبْ اِلاَّ مُؤْمِناً.(8)

اى اباذر هم‏سخن براى خود انتخاب مكن، مگر فرد مؤمن را.

   زيرا شيرينى زندگى، همنشين بودن با اولياء خدا و مردان خودساخته است. در گفتارى حياتبخش حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام به پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله وسلم مى‏ گويند:

هَلْ اُحِبُّ الْحَياةَ اِلاَّ لِخِدْمَتِكَ وَالتَّصَرُّفِ بَيْنَ اَمْرِكَ وَنَهْيِكَ وَلِمَحَبَّةِ اَوْلِيائِكَ.(9)

آيا زندگى را دوست دارم؛ جز براى خدمت تو و اطاعت امر و نهى تو و براى‏ محبّت دوستان تو؟!

   ارزش زندگى و ماندن در جهانى كه همه ‏اش رنج است، به خاطر وجود اولياء خدا و مردان خودساخته ‏اى است كه در دنيا به سر مى ‏برند. وگر نه، همان‏گونه كه دنيا در نظر حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام بى ‏ارزش مى ‏باشد، زندگى در آن‏ نيز بى ‏ارزش، رنج آور و ناراحت كننده است. بنابراين تنها وجود مردان‏ خداست كه مردان خدا را به زندگى در دنيا - نه خود دنيا و زر و زيور آن –  علاقه ‏مند مى ‏سازند.

   بنابراين آنچه كه زندگى در دنيا را براى مردان خدا شيرين مى ‏كند، وجود اولياء اللَّه و افراد خودساخته ‏اى است كه برخوردِ با آنان، ياد خدا و اهل‏ بيت‏ عليهم السلام را در دل انسان زنده مى‏ كند. اين است شيرينى و شادى و نشاط زندگى در دنيا براى شخصيّتهايى كه دنيا را فروخته ‏اند.

---

6) سوره زخرف، آيه 67.  

7) بحار الأنوار: 102/77.

8) بحار الأنوار: 76/77.

9) بحار الأنوار: 81/19.