(2)

اميد و آرزو همّت آفرين است

   هر چه اميد انسان بيشتر باشد، همّت او نيز بيشتر خواهد بود. انسانى كه‏ اميدوار است، از شوق و شورى فراوان برخوردار مى‏ شود. از اين رو، جوانانى‏ كه به آينده خود اميدوار هستند و در آرزوى روزهاى سرشار از معنويت وروحانيت به سر مى ‏برند؛ بيش از ساير مردم شور و شوقِ فرا رسيدن آن را دارند. و در نتيجه چون آرزوى بيشترى براى بدست آوردن مقامات معنوى ‏دارند، بيشتر تلاش مى ‏كنند، بيشتر جستجو مى‏ كنند و بيشتر به نتيجه مى‏ رسند.

   امّا آن دسته از مردم كه نه شورى در سر دارند و نه شوقى در دل، گرفتار يأس و نااميدى هستند. آنها به دليل نا اميدى! از تلاش و كوشش - كه وظيفه هر انسان روشندل و هر شيعه آگاه است - دست بر مى‏ دارند و هميشه كوله‏ بارى ازغم و اندوه و يأس را بر دوش گرفته، روز خود را شب مى ‏كنند و شب را به روز مى ‏آورند؛ در حالى كه فقط غمى بر غمهاى خود افزوده ‏اند؛ نه گرهى از مشكل‏ خود يا ديگران باز نموده ‏اند، نه از عذاب و رنج رهايى يافته ‏اند و نه به ديار نورو معنويت راهى يافته ‏اند!

   آرى اين نتيجه عمر و زندگى آن گروه از مردمانى است كه به خداى بزرگ ومهربان، با ديده نااميدى مى‏ نگرند و اميدى به عنايات و توجّهات حياتبخش ‏اهل بيت عصمت‏ عليهم السلام ندارند.