(2)

بوسه زدن حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام

به دستان حضرت اباالفضل علیه السلام

روزى اُمّ البنين، أميرالمؤمنين عليه السلام را مشاهده نمود كه عباس را در آغوش گرفته است و بر دستانش بوسه مى زند ومى گِريد. چون اين بانوى با فضيلت اين گونه ديد، در اضطراب و پريشانى شد؛ زيرا سابقه نداشت كه فرزندى چنين نيك منظر و صاحب شمائل علوى پدرش به او بنگرد و بگريد؛ بدون اين كه ظاهراً هيچ علّتي داشته باشد. چون اُمّ البنين سبب را از حضرتش پرسيد، أميرالمؤمنين عليه السلام او را به مشيت پروردگار آگاه نمود كه دستان اين فرزندش، درراه يارى حسين عليه السلام قطع خواهد شد. با شنيدن اين مسأله، صداى فرياد و فغان مادر دلسوخته به آسمان بلند شد واهل خانه نيز همگى به ناله درآمدند.

امّا حضرت به وى خبر داد كه نور ديده اش، نزد خداى تبارك و تعالى منزلتى عظيم دارد و در عوض دو دستش، دو بال به او مرحمت خواهد كرد كه با آنها با ملائكه در بهشت پرواز نمايد؛ همان گونه كه از قبل، اين عنايت را به جعفر بن أبيطالب نموده است. پس امّ البنين با شنيدن اين سخن در حاليكه داراى اين بشارت ابدى و سعادت جاودانه شد، ازجا برخاست.) (1)

---

(1) پاك پرور، ترجمه العبّاس، / 164.

 

منبع: یادداشت های چاپ نشدۀ شخصی ص 1609