3) حضرت ابراهیم علیه السلام و جریان نقل واقعۀ عاشورا

از جانب خداوند متعال

 

در کتاب «قطره ای از دریای فضایل اهل بیت علهیم السلام» آمده است :

... شيخ صدوق رحمه الله در كتاب «عيون اخبار الرضا عليه السلام» از حضرت رضا عليه السلام نقل كرده است كه فرمود :

 هنگامى كه خداوند تبارك و تعالى به ابراهيم خليل الرحمان دستور داد بجاى فرزندش اسماعيل آن قوچ را كه براى او فرستاده است ذبح كند ابراهيم عليه السلام آرزو كرد كه كاش اسماعيل را با دست خود قربانى كرده بود و به ذبح آن قوچ امر نشده بود تا به قلب او آنچه به قلب پدرى كه بهترين فرزند عزيزش را با دست خود ذبح كرده وارد مى ‏شد ، و با اين عمل سزاوار پاداش صبركنندگان در مصيبت‏ها مى‏ شد و درجات والايى را تحصيل مى ‏كرد .

 خداوند تبارك و تعالى به او وحى فرمود : اى ابراهيم ! محبوبترين آفريده من نزد تو كيست ؟

 عرض كرد : خداوندا ! مخلوقى را نيافريده ‏اى كه نزد من محبوبتر از حبيب تو يعنى محمّد صلى الله عليه وآله وسلم باشد .

 فرمود : اى ابراهيم ! او را بيشتر دوست دارى يا خودت را ؟ عرض كرد : او را از خودم بيشتر دوست دارم .

 فرمود : فرزند او را بيشتر دوست دارى يا فرزند خودت را ؟ عرض كرد : فرزند او را از فرزند خودم بيشتر دوست دارم .

 فرمود : كشته شدن فرزند او از روى كينه و ستم بدست دشمنانش قلب تو را بيشتر به درد مى‏ آورد يا قربانى شدن فرزندت بدست خودت در راه اطاعت من ؟

 عرض كرد : كشته شدن او بدست دشمنانش براى من دردناكتر است .

 فرمود : يا إبراهيم؛ إنّ طائفة تزعم أنّها من اُمّة محمّد صلى الله عليه وآله وسلم ستقتل الحسين إبنه من بعده ظلماً وعدواناً كما يذبح الكبش، ويستوجبون بذلك سخطي .

 اى ابراهيم ! گروهى كه خود را از امّت محمّد صلى الله عليه وآله وسلم مى‏ پندارند بزودى حسين عليه السلام فرزند او را بعد از او با ظلم و ستم مى ‏كُشند همانطور كه سر گوسفندى را جدا می كنند ، و با اين عمل سزاوار خشم و غضب من مى ‏گردند .

 ابراهيم عليه السلام با شنيدن آن اندوهگين شد ، و ياد آن مصيبت دل او را بدرد آورد و او را گريان نمود .

 خداوند تبارك و تعالى به او از طريق وحى فرمود : اى ابراهيم ! ناله و فريادت بر امام حسين عليه السلام و مصيبت كشته شدن او را فديه و عوض قرار دادم براى بى‏تابى و تحمّل مصيبت فرزندت اسماعيل در صورتى كه او را با دست خود قربانى كرده بودى ، و درجات والاى مصيبت‏زدگان را نصيب تو گردانيدم ، و اين تأويل كلام خداوند تبارك و تعالى است كه فرمود : «وَفَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظيم»(39) «و بر او ذبح بزرگى فدا ساختيم» و هيچ نيرو و قدرتى نيست مگر به سبب خداوند بلندمرتبه بزرگ .(40)

--------------------------------

1) سورۀ صافّات ، آيۀ 107 .

2) عيون اخبار الرضا عليه السلام: 166/1 ح 1، جواهر السنيّة: 251، تأويل الآيات: 497/2 ح 12 ، تفسير برهان : 30/4 ح6، المنتخب: 32 ، بحار الأنوار : 225/44 ح6 .

 

منبع : قطره ای از دریای فضایل اهل بیت علهیم السلام : 1 / 475 ح 328