(۶)

حمد و ستایش آن حضرت نزدیک شب عاشورا

... پس امام حسین علیه السلام نزدیک شب عاشورا اصحاب را فراخواند، امام علی بن الحسین، زین العابدین علیه السلام می‌فرماید:

نزدیک رفتم در حالی که بیمار بودم تا گوش کنم به آنچه پدرم برای آن‌ها می‌فرماید، و شنیدم که فرمود:

أُثْنِي عَلَى اللهِ أَحْسَنَ الثَّنَاءَ، وَأَحْمَدَهُ عَلَى السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ؛ أَللَّهُمَّ إِنِّي أَحْمَدُكَ عَلَى أَنْ كَرَّمْتَنَا بِالنُّبُوَّةِ، وَعَلَّمْتَنَا الْقُرْآنَ وَفَقَّهْتَنَا فِي الدِّينِ، وَجَعَلْتَ لَنَا أَسْمَاعاً وَأَبْصَاراً وَأَفْئِدَةً، فَاجْعَلْنَا مِنَ الشَّاكِرِين.

ثنا می‌گویم بر خداوند، او را ستایش می‌کنم به بهترین ثنا و ستایش، و او را حمد می‌کنم در خوشی‌ها و ناخوشی‌ها، خداوندا تو را حمد و سپاس می‌گویم بر اینکه ما را به نبوت گرامی داشتی و قرآن به ما آموختی و در دین فقیه گردانیدی، و برای ما گوش‌ها و دیده‌ها و قلب قرار دادی، پس ما را از شاکرین و سپاسگزاران قرار بده.

[ و ادامه دادند: ]

أمّا بعد فإنّي لا أعلم أصحاباً أوفى ولا خيراً من أصحابي ولا أهل بيت أبرّ ولا أوصل من أهل بيتي فَجَزَاكُمُ اللهُ عَنِّي خَيْراً.

امّا بعد، همانا من اصحابی را باوفاتر و بهتر از اصحاب خودم و اهل بیتی نیکوکارتر و احسان کننده تر از اهل بیتم نمی‌دانم و نمی‌شناسم، خداوند از طرف من به شما خیر دهد.(1)

---

(1) ارشاد شیخ مفید: ص 231، وقعة الطف: ص 197.