وبسايت «مهدويت» به نقل از کتاب «دولت کريمهٔ امام زمان عجل الله فرجه» مي نويسد:

 

قضاوت‏ هاى امام عصر عجّل اللَّه تعالى فرجه

 

  اكنون رواياتى را نقل مى‏ كنيم كه دلالت مى‏ كند امام عصر ارواحنا فداه براى قضاوت نيازى به بيّنه ندارند ، همان گونه كه حضرت داود نيازى به بيّنه نداشت .

  اكنون به اين روايات توجّه كنيد :

  در نامه‏ اى كه حسن بن طريف به امام عسكرى عليه السلام نوشته است درباره چگونگى قضاوت حضرت بقيّة اللَّه الأعظم ارواحنا فداه سؤال كرده ، او مى‏ گويد :

 إختلج في صدري مسألتان ، وأردت الكتاب بهما إلى أبي محمّد عليه السلام ، فكتبت أسأله عن القائم عليه السلام بم يقضي ؟

 فجاء الجواب : سألت عن القائم ، إذا قام يقضي بين النّاس بعلمه كقضاء داود عليه السلام ، ولايسأل البيّنة .(1)

 دو مسأله در سينه ‏ام وارد شد و تصميم گرفتم آن دو را به امام حسن عسكرى عليه السلام بنويسم . پس نامه نوشتم و از ايشان سؤال كردم : قائم به چه چيز قضاوت مى‏ كند ؟

 جواب آمد : از قائم سؤال كردى ، آن زمان كه او قيام نمايد ، بين مردم به علم خودش قضاوت مى‏ كند مانند قضاوت داود و شاهد نمى ‏طلبد .

  امام صادق عليه السلام در روايتى به ابوعبيده فرمودند :

 يا أبا عبيدة ؛ أنّه إذا قام قائم آل محمّد ، حكم بحكم داود وسليمان ؛ لايسأل النّاس بيّنة .(2)

 اى اباعبيده ؛ هر گاه قائم آل محمّد (عليهم السلام) قيام نمايد به حكم داود و سليمان حكم مى ‏نمايد و از مردم شاهد طلب نمى ‏نمايد .

  ابان مى ‏گويد : از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى ‏فرمود :

 لايذهب الدّنيا حتّى يخرج رجل منّي يحكم بحكومة آل داود لايسأل عن بيّنة ، يعطي كلّ نفس حكمها .(3)

 دنيا تمام نخواهد شد تا مردى از من به نوع حكومت آل داود حكومت نمايد ، از بيّنه سؤال ننمايد و به هر فردى حكم واقعى او را جارى نمايد .

  اين روايت به اين گونه نيز از ابان بن تغلب نقل شده است ؛ او مى‏ گويد : امام صادق عليه السلام فرمودند :

 سيأتي في مسجدكم ثلاثمائة وثلاثة عشر رجلاً - يعني مسجد مكّة - يعلم أهل مكّة أنّه لم يلد (هم) آبائهم ولا أجدادهم ، عليهم السيوف ، مكتوب على كلّ سيف كلمة تفتح ألف كلمة ، فيبعث اللَّه تبارك وتعالى ريحاً فتنادي بكلّ وادٍ : هذا المهديّ يقضي بقضاء داود وسليمان عليهما السلام لايريد عليه بيّنة .(4)

 در مسجد شما (مسجد مكّه) سيصد و سيزده مرد مى ‏آيند كه مردم مكّه مى‏ دانند آنان از نسل آباء و اجداد اهل مكّه نيستند ، بر آنان شمشيرهايى است كه بر هر شمشير كلمه ‏اى نوشته شده كه از آن هزار كلمه گشوده مى‏ شود . خداوند تبارك و تعالى بادى را برمى‏ انگيزاند كه در هر وادى ندا مى‏ دهد : اين مهدى است كه به قضاوت داود و سليمان عليهما السلام قضاوت مى ‏نمايد و بر آن بيّنه‏ اى نمى‏ طلبد .

  همچنين حريز مى‏ گويد : از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى‏ فرمود :

 لن تذهب الدنيا حتّى يخرج رجل منّا أهل البيت يحكم بحكم داود و آل داود ؛ لايسأل النّاس بيّنة .(5)

 دنيا تمام نخواهد شد تا مردى از ما اهل بيت خروج نموده ، به حكم داود و آل داود حكم كند و از مردم شاهد نخواهد .

  عبداللَّه بن عجلان روايت كرده است كه حضرت بقيّة اللَّه ارواحنا فداه نه تنها در مقام حكومت نيازى به بيّنه ندارد ؛ بلكه در امور ديگر نيز آن حضرت از امور پنهانى آگاه مى‏ باشند و هر قومى را به آنچه در ضمير خود پنهان كرده‏ اند خبر مى‏ دهند :

  امام صادق عليه السلام فرمودند :

 إذا قام قائم آل محمّد عليهم السلام حكم بين الناس بحكم داود لايحتاج إلى بيّنة ، يلهمه اللَّه تعالى فيحكم بعلمه ، ويخبر كلّ قوم بما استبطنوه ، ويعرف وليّه من عدوّه بالتوسّم .

 قال اللَّه سبحانه : «إِنَّ فى ذلِكَ لَآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمينَ × وَإِنَّها لَبِسَبيلٍ مُقيم» (6). (7)

 زمانى كه قائم آل محمّد عليهم السلام قيام نمايد به حكم داود ميان مردم حكومت مى‏ كند ، نيازى به بيّنه ندارد ، خداوند بزرگ به او الهام مى ‏نمايد و او به علم خود حكم مى‏ كند و به هر قومى از آنچه در دل پنهان نموده ‏اند خبر مى‏ دهد و دوست خود را از دشمنش با توسّم مى ‏شناسند .

 خداوند بزرگ مى ‏فرمايد : «و در اين عذاب هوشمندان را نشانه ‏هاى بسيار است و اينها راهى برقرار براى عبرت است».

  روايت ديگرى كه نقل مى‏ كنيم صريح است كه آن حضرت به حكم داود حكومت مى ‏كنند و از نياز به بيّنه يا عدم نياز به آن ، سخنى به ميان نيامده است .

  پيغمبر گرامى صلى الله عليه وآله وسلم در روايتى فرمودند :

 ... ويخرج اللَّه من صلب الحسن عليه السلام قائمنا أهل البيت عليهم السلام يملأها قسطاً وعدلاً كما ملئت جوراً وظلماً ، له هيبة موسى وحكم داود وبهاء عيسى ، ثمّ تلا صلى الله عليه وآله وسلم : «ذرّيّة بعضها من بعض واللَّه سميع عليم» (8). (9)

 ... خداوند از صلب حسن ، قائم ما اهل بيت را خارج مى‏ سازد كه زمين را سرشار از قسط و عدل مى سازد همان گونه كه از جور و ظلم پر شده باشد ، او داراى هيبت موسى و حكم داود و بهاء عيسى است .

 آن گاه رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم اين آيه را تلاوت فرمودند : «نسلى كه بعضى از بعض ديگر فرا گرفته‏ اند و خداوند شنوا و عالم است» .

  در روايت ديگرى كه نقل مى‏ كنيم درباره چگونگى قضاوت حضرت داود چيزى نفرموده ‏اند ولى در آن تصريح شده است كه امام عصر عجّل اللَّه تعالى فرجه در قضاوت خود در دو مورد مذكور در روايت از بيّنه سؤال نمى‏ كنند .

  امام صادق عليه السلام فرمودند :

 دمان في الإسلام حلال من اللَّه عزّوجلّ لايقضي فيهما أحد بحكم اللَّه حتّى يبعث اللَّه عزّوجلّ القائم من أهل البيت عليهم السلام ، فيحكم فيهما بحكم اللَّه عزّوجلّ لايريد على ذلك بيّنة :

 الزاني المحصن يرجمه ، ومانع الزكاة يضرب رقبته .(10)

 ريختن دو خون در اسلام از جانب خداوند مباح است كه احدى درباره آن دو به دستور الهى حكم نمى‏ كند تا خداوند جليل قائم ما اهل بيت (عليهم السلام) را برانگيزاند ، پس در آن دو خون به حكم الهى حكم مى‏ كند و بر اين كار بيّنه طلب نمى ‏نمايد :

 1 - زناكارى كه همسر داشته باشد ، او را سنگسار مى‏ نمايد . 2 - كسى كه زكات نپردازد ، گردن او را مى زند .

  رواياتى كه نقل كرديم ، تصريح مى‏ كنند كه حضرت مهدى عجّل اللَّه تعالى فرجه در قضاوت نيازى به شاهد و بيّنه ندارند و با علم و آگاهى خود عمل مى ‏نمايند ؛ همان گونه كه حضرت داود در قضاوت جوياى گواه و بيّنه نمى ‏شد .

  مرحوم علاّمه مجلسى نيز همين عقيده را برگزيده و فرموده است :

  ظاهر اخبار اين است كه هر گاه حضرت قائم عليه السلام ظاهر شوند به واقعيّتى كه علم دارند حكم مى‏ نمايند نه به بيّنه . امّا امامان ديگر عليهم السلام به ظاهر حكم مى ‏نمودند و گاهى آنچه را از باطن او خبر داشتند به وسيله ‏اى ظاهر مى ‏ساختند كما اين كه حضرت امير المؤمنين عليه السلام اين كار را در موارد زيادى انجام مى ‏دادند .

  و شيخ مفيد در كتاب «المسائل» فرموده است : امام عليه السلام مى‏ تواند به علم خودش حكم نمايد همان گونه كه مى‏ تواند به ظاهر گواهى‏ ها حكم نمايد و هر گاه بداند گواهى و شهادت با واقعيّتِ امرى كه درباره آن شهادت داده شد مخالف است حكم به بطلان شهادتِ شاهد مى‏ نمايد و به آنچه خداوند بزرگ او را عالم نموده است حكم مى ‏نمايد .(11)

------------------------------------------------------------

1) بحار الأنوار : 320/52 264/50 و 31/95 و 66 ، مستدرك الوسائل : 364/17 .

2) بحار الأنوار : 86/23 و 177/26 و 320/52 ، مستدرك الوسائل : 364/17 . اين روايت در «وسائل الشيعة» از ابى عبيدة ، از امام باقر عليه السلام نقل شده است .

3) بحار الأنوار : 320/52 ، وسائل الشيعة : 168/18 ، مستدرك الوسائل : 364/17 .

4) بحار الأنوار : 286/52 و 369 ، و قسمتى از آن در مستدرك الوسائل : 365/17 آمده است .

5) بحار الأنوار : 319/52 .

6) سوره حجر ، آيه 75 و 76 .

7) بحار الأنوار : 339/52 و قسمتى از آن در ج : 14/14 آمده است .

8) سوره آل عمران ، آيه 34 .

9) بحار الأنوار : 313/36 .

10) كمال الدين : 671 .

11) بحار الأنوار : 177/26 .

 

منبع: وبسایت مهدویت

از کتاب دولت کریمه امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف:  75

 

------------------------------------------

اين مطلب در بخش دوم کتاب «دولت کريمهٔ امام زمان ارواحنا فداه»

(قضاوت) آمده است.

 

براي دانلود و مطالعهٔ  کتاب «دولت کريمهٔ امام زمان عجّل الله

تعالي فرجه الشريف»در بخش کتابخانهٔ پايگاه علمي المنجي، اينجا کليک کنيد.