مسائل اعتقادى در توسّل

   كسى كه متوسّل به خاندان وحى مى‏ شود، در حقيقت ناخودآگاه ايمان خود را به يك سرى مسائل اعتقادى مهمّ اظهار و تقويت مى‏ نمايد.

   1- عقيده به حيات اهل بيت‏ عليهم السلام پس از رحلت و درگذشت آنان از جهان فانى. خداوند كريم مى‏ فرمايد:

«وَلاتَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوُا في سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ ‏يُرْزَقوُنَ»(16)

آنان را كه در راه خدا كشته شده ‏اند، مرده نپنداريد، بلكه آنان زنده هستند، درنزد پروردگارشان روزى داده مى ‏شوند.

   2- عقيده به علم و آگاهى معصومين‏ عليهم السلام و اعتقاد به اين نكته كه انسان درهر گوشه جهان كه باشد، مى‏ تواند به اين بزرگواران متوسّل شود و آنان ازحاجت و خواسته همه با اطّلاع و آگاه هستند؛ زيرا توسّل به اهل بيت‏ عليهم السلام درصورتى متين است كه معتقد باشيم از هر كجا كه به آنان روى آوريم و آنان را بخوانيم، علم و آگاهى كامل نسبت به حاجت ما دارند.

   3- عقيده به قدرت و ولايت معصومين‏ عليهم السلام از طرف خداوند. اين حقيقت‏ ديگرى است كه در ضمن توسّل، ايمان و اعتقاد باطنى خود را نسبت به آن‏ ظاهر مى‏ كنيم؛ زيرا از نظر عقلى از كسى بايد استمداد نمود كه قدرت كمك و دستگيرى داشته باشد و معناى توسّل ما به اين بزرگواران، علم و اعتقاد ما به‏ اين حقيقت است و به آن افتخار مى‏ كنيم، همان گونه كه موجودات آسمانى به‏ آن افتخار مى‏ كنند.

   پيغمبر اكرم‏ صلى الله عليه وآله وسلم به اميرالمؤمنين‏ عليه السلام فرمودند:

يا عَليُّ يَتَفاخَروُنَ أَهْلُ السَّماءِ بِمَعْرِفَتِكَ وَيَتَوَسَّلوُنَ إِلى اللَّهِ‏بِ مَعْرِفَتِكَ وَانْتِظارِ أَمْرِكَ.(17)

يا على؛ موجودات آسمانى به معرفت تو افتخار مى‏ نمايند و به وسيلۀ شناخت ‏تو و انتظار امر تو، متوسّل به خداوند مى‏ شوند.

   بنابراين، معرفت اهل آسمانها مايۀ افتخار و شناخت و انتظار ساكنين ‏آسمانها، سبب توسّل آنان مى‏ باشد.

   آرى؛ حتى موجودات آسمانى در انتظار فرا رسيدن روزى هستند كه ولايت مطلقۀ حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام سراسر جهان هستى را فرا مى‏ گيرد و با دست قدرتمند حضرت ‏بقية اللَّه ارواحنا فداه، نشانه ‏اى از جبت و طاغوت و قدرتهاى شيطانى باقى نمى‏ ماند. در آن‏ روز، غم به خانه‏ اى راه نخواهد يافت و انوار معارف اهل‏بيت‏ عليهم السلام بساط سرور و شادمانى را در سراسر جهان مى ‏گستراند.

---

16) سورۀ آل عمران ، آيۀ 169.

17) بحارالأنوار: 64/40 .