(8)

سورۀ فجر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾ وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾ وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿۴﴾ هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ ﴿۵﴾ أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿۶﴾ إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾ الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿۸﴾ وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾ وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾ الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾ فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾ فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾ إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾  فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿۱۵﴾ وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾ كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿۱۷﴾ وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۱۸﴾ وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾ وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾ كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿۲۱﴾ وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾ وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ﴿۲۳﴾ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿۲۴﴾ فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾ وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾ يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً ﴿۲۸﴾ فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿۲۹﴾ وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿۳۰﴾ 

 

به نام خداوند رحمت گر مهربان

سوگند به سپيده‏ دم * و شبهاى دهگانه * و زوج و فرد * و به شب هنگامی که به (سوی صبح) سیر می کند * آيا در اينها سوگندى برای صاحب خرد هست * آیا ندیدی پروردگارت با قوم عاد چگونه رفتار کرد * یا (اهالی) شهر ارم که دارای ستون های برافراشته بود * شهری که مانند آن در میان شهرها ساخته نشده بود* و یا قوم ثمود که صخره ها را در آن وادی می بریدند (و ساختمان می ساختند) * و یا فرعون صاحب میخ هایی (برای شکنجه) * آنان که در شهرها طغیان کردند * و در آن ها فساد بسیاری ایجاد کردند * پس پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب فرو ریخت * همانا پروردگارت در کمینگاه است * امّا انسان هنگامی که پروردگارش او را بیازماید پس گرامی دارد و نعمت به او بخشد می گوید پروردگارم مرا گرامی داشت * و امّا هنگامی که او را بیازماید و روزی او را بر او تنگ گیرد می گوید پروردگارم مرا خوار و سبک شمرد * این چنین نیست بلکه (این خواری به خاطر این است که ) یتیم را گرامی نمی دارید * و یکدیگر را بر طعام دادن به فقیران ترغیب نمی کنید * و میراث را (چه حلال و چه حرام) به طور کامل می خورید * و مال و ثروت را بسیار دوست می دارید * نه چنان است (که می پندارید)* آنگاه که زمین پیاپی درهم کوبیده شود * و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف به صف آیند * در آن روز جهنّم را آورند، آن روز است که انسان متذکّر می شود و به خود می آید امّا کجا این تذکّر سودی به حال او دارد* می گوید ای کاش برای حیات ابدی خود چیزی فرستاده بودم * در آن روز عذاب نمی کند به مانند عذاب او، هیچ کسی را * و در بند نمی کشد به مانند دربند کشیدن او هیچ کسی را * ای جان آرام گرفته و به اطمینان رسیده * بازگرد به سوی پروردگارت در حالی که تو از او خشنود و او از تو خشنود است * در میان بندگانم وارد شو * و در بهشت من داخل شو.