کتاب : «امیرالمؤمنین علی علیه السلام و عصر ظهور» 

حكومت جهانى حقّ اهل بيت علیهم السلام است

حكومت جهانى، حق خاندان وحى علیهم السلام است. طبق اراده خداوند آنان بايد بر جهان حكمرانى و فرمانروايى نمايند وغاصبان حكومت بايد  دست از مقامى كه شايسته آن نيستند، بردارند. و حقّ را به اهل آن بسپارند.

حضرت اميرالمؤمنين علی علیه السلام مى‏ فرمايند:

لنا حقٌّ ان أُعطيناه والاّ ركبنا أعجاز الابل وان طال السرى.(1)
براى ما حقّى است اگر آن به ما داده شود (آنرا مى‏ گيريم) وگرنه بر پشت شتر سوار شده (و برانيم) هر چند راه رفتن ما در شب (دوران محروميّت از حقّ خود) به طول انجامد.

بنابراين شيعيان بايد در راه رسيدن اهل بيت علیهم السلام به حكومت عادلانه جهانى آن بزرگواران تلاش كنند و خود را از اين ‏سو به آن سو رفتن و سردرگمى و حيرت نجات دهند.

حضرت اميرالمؤمنين علی علیه السلام در نهج البلاغه مى ‏فرمايند:

«فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ»؟ «وَأَنَّى تُؤْفَكُونَ»! وَالْأَعْلاَمُ قَائِمَةٌ، وَالْآيَاتُ وَاضِحَةٌ، وَالْمَنَارُ منْصُوبَةٌ، فَأَيْنَ يُتَاهُ بِكُمْ! وَكَيْفَ تَعْمَهُونَ وَبَيْنَكُمْ عِتْرَةُ نَبِيِّكُمْ عِتْرَةُ نَبِيِّكُمْ! وَهُمْ أَزِمَّةُ الْحَقِّ، وَأَعْلاَمُ الدِّينِ، وَأَلْسِنَةُ الصِّدْقِ! فَأَنْزِلُوهُم ‏بِأَحْسَنِ مَنَازِلِ الْقُرْآنِ، وَرِدُوهُمْ وُرُودَ الْهِيمِ الْعِطَاشِ.(2)

مردم! كجا مى‏ رويد؟ چرا از حق منحرف مى‏ شويد؟ پرچم‏ هاى حق برافراشته و نشانه ‏هاى آن آشكار است. با اينكه ‏چراغ‏ هاى هدايت روشنگر راهند، چون گمراهان به كجا مى‏ رويد؟ چرا سرگردانيد؟ در حالى كه عترت پيامبر شما در ميان شماست. آنها زمامداران حق و يقينند؛ پيشوايان دين و زبان هاى راستى و راستگويانند، پس بايد در بهترين‏ منازل قرآن، جايشان دهيد و همانند تشنگانى كه به سوى آب شتابانند، به سويشان هجوم ببريد.

وقتى كه انسان به سوى اهل بيت علیهم السلام مى ‏رود بايد سراسر وجودش را شوق و شور و محبّت فرا گرفته باشد و با احتياج ‏كامل و عطش فراوان به سوى آنان همانند شتران تشنه ‏اى كه تشنگى وجود آنان را فرا گرفته، چگونه با ديدن آب به سوى ‏آن مى‏ شتابند و براى رسيدن به آن دست از پا نمى‏ شناسند ما نيز به هنگام تشرّف به حريم خاندان وحى علیهم السلام بايد حالتى‏ اينگونه داشته باشيم، تا بتوانيم از سرچشمه وحى سيراب شويم و از عنايات و علوم و اسرار آن بزرگواران بهره مند گرديم.

---

(1) نهج البلاغه (دشتى)  صفحه 446 حكمت 22. 

(2) نهج البلاغه (دشتى) صفحه 104، خطبه 87.