اشعار دعبل در خدمت امام رضا عليه السلام

دعبل در «تائيّه» بيشتر از غصب حقّ خاندان پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم سخن گفته است. ازجمله در اين دو بيت كه حضرت امام رضا عليه السلام را سخت اندوهگين و محزون گردانيد واشك ايشان را جارى كرد:

بيت اوّل:

أرى فَيْئَهُم فى غَيْرهِم مُتَقَسِّماً

وَأَيدِيَهُم مِن فَيْئِهِمْ صَفَراتِ

من، حقّ خاندان عصمت‏ عليهم السلام را تقسيم‏ شده نزد ديگران مى ‏بينم و دست‏هايشان از حقّ و اموالشان خالى است.

هنگامى كه حضرت امام رضا عليه السلام اين بيت را شنيدند، گريه كردند و فرمودند:

صَدَقْتَ يا خُزاعي.

اى دعبل؛ راست گفتى.

بيت دوّم:

اِذا وُتِرُوا مَدُّوا اِلى واتِريهِمُ

اَكُفًّا عَنِ الْاَوْتارِ مُنْقَبِضاتِ

هنگامى كه از سوى كينه ‏توزان به عترت ستم مى ‏شود، آنان دست ‏هاى بسته را براى‏ دريافت حقّ خود، دراز مى ‏كنند (دست‏ هايشان به حقّشان نمى ‏رسد).

بعد از اين‏كه حضرت امام رضا عليه السلام اين بيت را شنيدند، دو دست شريف خود را برگرداندند، و با اندوه فرمودند:

به خدا قسم؛ كه دست‏ هاى ما بسته است.(68)

---

68) دعبل شاعر امام رضا عليه السلام: 245.