اولياء خدا به پرهيزكارى همّت مى‏ گمارند

   بايد توجّه داشته باشيم كه اولياء خدا نه تنها خود در حدّ اعلاى تقوا و پرهيزكارى مى‏ باشند، بلكه علاوه بر آن كه در صدد حفظ حالات روحى خود هستند، همّت و هدف آنان، ايجاد تقوا در جامعه و در ميان اطرافيان خود نيز مى‏ باشد.

   آنان با عمل و رفتار خود، به همنشينان و ساير افراد جامعه، درس تقوا و پرهيزكارى مى‏ آموزند و آرزوى قلبى آنان، وجود اجتماعى خود ساخته وپرهيزكار و دور از گناه و معصيت مى‏ باشد.

   زيرا كه ظهور انوار تابناك خاندان ولايت در ميان جامعه‏ اى اين گونه،تحقّق‏ پذير است. از اين رو بر همه افراد لازم است كه براى بدست آوردن تقوا و پرهيزكارى تلاش كنند و از هواها و خطورات نفسانى و شيطانى خود را رها سازند.

   مردان بزرگ، مقام و ساير ارزشهاى دنيوى را هدف خود قرار نمى‏ دهند و مقصد خود را والاتر و ارزشمندتر از آن مى‏ دانند. بلكه اگر جاه و مقام و يا ساير منصبهاى دنيوى به آنان روى آورد، از آنها به نفع هدف عالى خود كه تقوا و پرهيزكارى است، استفاده مى‏ كنند. نه آن كه پرهيزكارى خود را به خاطر جاه ‏و مقام از دست بدهند.

   از امام صادق‏ عليه السلام از معناى تقوا سئوال نمودند، آن حضرت فرمودند:

... أَنْ لايَفْقِدُكَ اللَّهُ حَيْثُ أَمَرَكَ وَلايَراكَ حَيْثُ نَهاكَ.(20)

تقوا اين است كه خداوند تو را در هر موردى كه امر به آن نموده است، مفقود نبيند و در هر موردى كه تو را از آن باز داشته است، حاضر نبيند.

   با اين بيان، پذيرفتن منصبهايى كه انسان آمادگى پذيرا شدن و سازماندهى آنها را ندارد، با تقوا و پرهيزكارى چگونه سازگار است؟!

---

20) بحارالأنوار: 285/70.