پرهيز از مال حرام

   شريك بن عبداللَّه يكى از اين گونه افراد است. او در زمان مهدى عبّاسى‏ قاضى كوفه بود. روزى قبل از قبول مقام قضاوت بر مهدى عباسى وارد شد. مهدى عباسى به او گفت: بايد يكى از سه دستورى را كه مى‏ دهم انتخاب كرده‏ و انجام دهى: يا مقام قضاوت كوفه را بپذيرى، يا فرزندان مرا تعليم دهى، يا يك دفعه از طعام من بخورى. «شريك» به هيچ يك از سه دستورى كه شنيده‏ بود راضى نبود، ولى چون چاره نداشت فكرى كرد و گفت: خوردن طعام‏ براى من آسانتر از دو دستور ديگر است.

   مهدى عباسى فرمان داد غذائى بسيار لذيذ براى او تهيّه كنند. چون طعام را آوردند و «شريك» از خوردن غذا فارغ شد، طبّاخ به مهدى عباسى گفت:

   ليس يفلح الشيخ بعد هذه الأَكلة ابداً.

   «شريك» بعد از اين طعام، ديگر رستگار نخواهد شد.

   «شريك» پس از خوردن آن غذا همنشينى با بنى‏ العباس را پذيرفت و نه تنها به آموزش كودكان آنان پرداخت؛ بلكه منصب قضاوت را نيز پذيرفت.(13)

    آرى آن گاه كه سفره‏ هاى رنگين گسترده مى‏ شود و يا كرسى رياست نهاده ‏مى‏ شود، پرهيزكاران در بوتۀ آزمايش قرار مى‏ گيرند و حقيقت و واقعيّت معنوى آنان‏ روشن مى‏ شود.

---

13) وقايع الأيّام مرحوم محدث قمى: 86 .