2- خود فراموشى
(2)
خود فراموشى
علم و آگاهى انسان اگر از منبع وحى باشد، هر چه بر دانش او افزوده شود، توجه او به تهذيب و پاكسازى نفس بيشتر مى شود؛ زيرا علم و دانش اگر بر مبناى صحيح قرار داشته باشد و براى خدا تحصيل شود، با آلودگى نفس سازگار نيست. از اين رو هر عالم ربّانى به مخالفت نفس و تهذيب آن مى پردازد.
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در اين باره مى فرمايند:
كُلَّما اَزْدادَ عِلْمُ الرِّجالِ زادَتْ عِنايَتُهُ بِنَفْسِهِ وَبَذَلَ في رِياضَتِها.(21)
هر چه علم مرد بيشتر شود، عنايت و توجّه او به نفسش بيشتر مى شود و در رياضت دادن آن بيشتر توجّه مى كند.
بنابراين علم و آگاهى، انسان را به سوى خودسازى و خودشناسى فرا مى خواند و از غفلت و فراموشى از مسائل مربوط به نفس باز مى دارد.
21) شرح غرر الحكم : 621/4 .
بازدید : 7764
بازديد امروز : 109105
بازديد ديروز : 300908
بازديد کل : 121999061
|