جریان بسیار جالبی از جنگ حنین

*******************************************

 ۳۰ ماه مبارک رمضان: جنگ حنين (۸ هـ ق)

*******************************************

شيبة بن عثمان يكى از دشمن‏ترين دشمنان پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم بود و آرزوى قتل آن حضرت را در سر مى‏ پروراند. او در جنگ «حنين‏» شركت كرد تا پيغمبر را به شهادت برساند. و آن گاه كه مردم از اطراف آن حضرت پراكنده شدند و پيغمبر تنها ماندند، از پشت سر خود را به ايشان رساند، ولى شعله ‏اى‏ از آتش به سوى او بلند شد؛ به طورى كه طاقت تحمّل آن را نداشت. به اين جهت نتوانست به مقصود خود دست يابد.

پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم به او رو نموده و فرمودند: شيبة نزديك بيا! آن گاه حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم دست خود را بر سينه او گذاردند. بر اثر اين كار، محبّت آن بزرگوار در قلب او جاى گرفت؛ به طورى كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم، محبوب‏ترين فرد نزد او شدند. آن گاه در حضور آن حضرت به جنگ با مخالفان پرداخت، به طورى كه اگر در برابر پدر خود قرار مى ‏گرفت، او را به خاطر يارى پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم مى‏ كشت.(1)

ببينيد چگونه دستان پاك پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم طينت ناپاك و نفس آلوده يكى از سرسخت ‏ترين دشمنان را در يك لحظه از ناپاكى و آلودگى نجات داد و او را از صف كفّار جدا نمود و در ميان لشكر پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم قرار داد.

پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم با كشيدن دستان مبارك خود بر سينه او، عقل او را تكميل نمودند و به خاطر تحوّلى كه در طبيعت ناپسند وى به وجود آمد، از ضلالت و گمراهى نجات يافت.

پس از بيان اين مقدمه به شرح روزگار ظهور مى ‏پردازيم.

حضرت امام باقر عليه السلام مى‏ فرمايند:

إِذا قامَ قائِمُنا وَضَعَ يَدَهُ عَلى رُؤُوسِ الْعِبادِ، فَجَمَعَ بِهِ عُقُولَهُمْ وَ اكْمَلَ بِهِ اخْلاقَهُمْ.(2)

آن گاه كه قائم ما قيام كند، دست خود را بر سرهاى بندگان خدا مى ‏گذارد. پس با اين عمل، عقل‏هاى آنان را جمع مى ‏كند (به اين سبب نيروهاى عقلى آنان كامل مى ‏شود) و اخلاق آنان را تكميل مى‏ نمايد.

امام عصر ارواحنا فداه با اين رفتار، باطن افراد را پاكسازى مى ‏كنند و همه بندگان خدا را از آلودگيها نجات مى‏ بخشند.

 

---

(1) سفينة البحار: 1/ 202، مادّه حبب.

(2) بحارالانوار: 52/ 336.

 

منبع: اسرار موفقيت، ج‏2، ص: 437