نتيجه بيكارى

   شخص ‏بيكار، هدف و مقصدى‏ ندارد، تا براى رسيدن به آن همّت نمايد؛ از اين جهت بيكار مى‏ نشيند و به خيالات و توهّمات يا گفتگوهاى بى‏ فايده وحرام مى ‏پردازد و قلب خود را مجمع شياطين قرار مى‏ دهد. انسانِ با ايمان، هيچ گاه نبايد بيكار بنشيند؛ تا قلب او جايگاه شيطانها و مغزش مركز افكار پست و زشت قرار نگيرد.

   حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام در كلمات قصار خود مى‏ فرمايند:

اَلْمُؤْمِنُ ... مَشْغُولٌ وَقْتُهُ.(7)

انسان مؤمن، وقتش پر است.

   زيرا يا به كارهاى مادّى اشتغال دارد و ضروريات زندگى را فراهم مى‏ كند ويا به عبادت و ذكر خداوند مى ‏پردازد و جهان آخرت را آباد مي سازد. بر اثر اشتغالات گوناگون و فراوانى كه دارد، فراغتى ندارد تا فرصت انجام اعمال ‏ناشايست را داشته باشد.

   بيشتر افرادى كه مرتكب رفتار زشت و اشتباه مى‏ شوند، بر اثر بيكارى وفرصتى است كه دارند. جوانان - مخصوصاً - هيچ گاه نبايد بيكار باشند؛ تا زمينه انجام اشتباهات براى آنان فراهم نباشد. در روايات وارد شده است:

اِنَّ اللَّهَ يُبْغِضُ الشَّابَّ الْفارِغِ.

خداوند، دشمن جوانى مى ‏باشد كه بيكار است و فراغت دارد.

---

7) نهج البلاغه، كلمات قصار: 325.