اسیر غفلت

    جذب شدن به علوم طبيعى و غوطه‏ ور شدن در مسايل مادّى ، انسان را از درك امور معنوى ، امدادهاى غيبى و توجّه به حقايق ارزنده عالم غيب باز مى‏ دارد . به اين جهت كسانى كه جذب امور طبيعى شده و در دام امور مادّى گرفتار گشته‏ اند ، از فكر و انديشه دربارۀ امور معنوى غفلت مى‏ ورزند.

    بسيارى از افراد نيز بر اثر همنشينى با افرادى كه پايبند جهان مادّى گشته‏ اند ، از آنان رنگ گرفته و تحت تأثير افكار و عقايد اشتباه آنان قرار گرفته‏ اند  و بر اثر دور بودن از حقايق عالم هستى ، از امورِ معنوى و امدادهاى غيبىِ شگفت‏ انگيز خاندان وحى عليهم السلام آگاهى ندارند.

    براى روشن شدن اين حقايق و پيدا نمودن ايمان و اعتقاد به امور معنوى و امدادهاى جهان ناشناخته غيب ، بايد از شيفته‏ بودن به عالم مادّه دست برداشت ؛ زيرا  كسى كه عينك ماديّت را بر ديدگان خود نهاده ، چگونه مى‏ تواند جهان شگفت‏ انگيز فراتر از مادّه را بنگرد ؟ آيا كسى كه با عينك رنگى به اطراف خود مى‏ نگرد ، مى‏ تواند آن‏ها را با رنگ واقعى خود ببيند ؟

    آيا كسى كه ماديّت را همچون ديوارى بر دور خود كشيده است ، مى‏ تواند جهانِ خارج از حصارِ خود را مشاهده كند ؟ آيا كسى كه در مكانى سربسته خود را زندانى نموده ، مى‏ تواند نظاره‏ گر شادمانى‏ ها و شادابى‏ هاى خارج از آن محيط باشد؟

    مردمى كه در عصر غيبت زاده شده و در آن به سر برده و با تيرگى‏ ها و تاريكى‏ هاى آن ساخته‏ اند ، همچون كسانى مى‏ باشند كه در مكانى زندانى شده و هيچ راهى براى فرار از زندان پيدا نكرده‏ اند ؛ بلكه حال مردم عصر غيبت كه با ظلمت آن ساخته‏ اند ، از افرادى كه در زندان هستند بسيار بدتر است .

    زيرا زندانيان مى‏ دانند كه در زندان هستند و همواره در آرزوى نجات از آن به سر مى‏ برند و در فكر يافتن راه رهايى از بند اسارت مى‏ باشند . امّا متأسّفانه مردمان عصر غيبت، چون در زمان غيبت زاده شده و بزرگ شده‏ اند ، از ماوراء زمان غيبت آگاهى ندارند. چون نه آنان خود طعم عصر ظهور را چشيده‏ اند و نه كسى آنان را از آن دوران پرشكوه و پر حلاوت آگاه ساخته است .

    به اين جهت به سختى‏ ها و تاريكى‏ هاى زندان غيبت ساخته و در انديشۀ نجات و رهايى از شكنجه‏ هاى دوران وحشت‏زاى غيبت نبوده و نيستند .

    بديهى است ما و همۀ زندانيان زندان غيبت با غفلتِ خويش از روزگار درخشان عصر ظهور ، زمان اسارت خود را در زندان غيبت تمديد مى‏ كنيم.

    پس زندان غيبتى كه در آن گرفتاريم همان غفلت ما است كه از آن دست برنداشته‏ ايم .

    گرفتار شدنِ جامعه در بند اسارت غيبت و غفلت به خاطر فراموش كردن عموم افراد جامعه از بُعد معنوى خود مى‏ باشد .