علّت تشريع نمازهاى واجب و نافله

حضرت امام رضا عليه السلام فرمود:

براى نمازگزار سه ويژگى است:

1 - خير و خوبى بر او از آسمان تا فرق سرش پاشيده گردد.

2 - فرشتگان از جايگاه قدمش تا كرانه آسمان او را احاطه كنند.

3 - منادى فرياد برآورد: اگر نمازگزار بداند چه فضيلت و كرامتى براى او است ‏هرگز از نماز دست برندارد.

هنگامى كه بنده در نمازش تكبيرة الإحرام گفت، خداوند به لطف خويش بر او روى مى‏ آورد و فرشته ‏اى را بر او گمارد تا قرآن را از دهان او بازگيرد، پس اگر اين ‏شخص روى گردانيد خداوند از او روى مى‏ گرداند و او را به فرشته واگذار مى‏ كند؛ اگر با تمام وجود به نمازش توجّه داشته و حضور قلب او كامل باشد، نمازش به‏ طور كامل بالا برده مى‏ شود، ولى اگر به خود مشغول شود و در آن غفلت ورزد از نماز او به همان اندازه كه بى‏ توجّهى كرده و غفلت ورزيده كاسته مى گردد و آن ‏مقدارى كه حضور قلب داشته بالا برده مى‏ شود و خدا به قلب غافل چيزى عطا نمى ‏كند، و همانا نافله قرار داده شده تا به وسيله آن، فريضه كامل گردد. (19)

---

19) بحار الأنوار: 243/84.