کتاب : «امیرالمؤمنین علی علیه السلام و عصر ظهور» 

 

اهميّت قلب انسان

اين حقيقتى است كه اگر به آن عمل كنيم و با محبّت و علاقه فراوان به سوى ‏اهل بيت علیهم السلام بشتابيم به حيات و زندگى واقعى راه مى ‏يابيم ولى متأسّفانه ما قلب خود را سرشار از محبّت دنيا ساخته ‏ايم و اين نتيجه تلاش دستهاى ناپيدا و اعتياد به وضع موجود است پس بايد قلب خود را از آلودگى‏ ها پاك كنيم؛ زيرا قلب وسيله ارتباط انسان با عالم غيب است در صورتى كه دل انسان تيره ‏نشده باشد و زنگار گناه او را نيالوده باشد مى‏ تواند همانند يك گيرنده و فرستنده مهم در ارتباط با عالم غيب باشد از الهامات رحمانى برخوردار بوده‏ و وساوس شيطانى را پراكنده و نابود سازد؛ از فيوضات خاصه بهره ‏مند بوده واز اشراقات حقيقه برخوردار باشد.

متأسفانه محبّت دنيا ما را جذب كرده و از روى آوردن به سوى حيات ‏معنوى باز مى ‏دارد محبّت دنيا با جاذبه قوى خود ما را به سوى خود كشيده ‏است و راه استفاده از نيروهايى كه در ذات ما وجود دارد و ما را با عالم غيب ‏پيوند مى‏ دهد به روى ما بسته است، در يك كلام دلنشين حضرت ‏اميرالمؤمنين علیه السلام مى ‏فرمايند:

محبّة الدنيا صمّت الأسماع عن سماع الحكمة وعميت ‏القلوب عن نور البصيرة(۱)

محبّت دنيا گوشها را از شنيدن حكمت ناشنوا و كر مى ‏كند و دلها را از نور بصيرت كور مى‏ نمايد.

---

(۱) غرر الحكم: ج 5 ص 42.