کتاب : «امیرالمؤمنین علی علیه السلام و عصر ظهور» 

 

   ۲- اعتياد به وضع موجود

مردم نوعاً از امام زمان ارواحنا فداه غافلند يعنى در حدّى كه بايد در فكر آن‏ بزرگوار بوده و توجّه به آن حضرت داشته باشند، نيستند. در نتيجه از فرارسيدن حكومت عادلانه آن حضرت از پيشرفتهاى علمى و معنوى دور شده‏ و از شگفتي هاى بى‏ شمار عصر ظهور آگاهى ندارد.

عامل مهمّ عدم آشنايى با عصر شگفت ‏انگيز ظهور اعتياد ما و خو گرفتن به ‏زندگانى خشك و بى ‏روح است. و اين بر اثر تلاش دستان ناشناخته است كه ما را معتاد به اين زندگانى اينچنينى ساخته است.

آرى ما به زندگانى بى‏ روح و بى ‏معنويت خو گرفته و معتاد شده ‏ايم و كسانى‏ كه بايد جامعه را از اين غفلت نجات داده و به سوى معنويت و ارتباط با آل اللَّه ‏بسيج نمايند متأسّفانه انجام وظيفه ننموده‏ اند.

و بعضى از افرادى كه توانسته‏ اند تا حدى در انديشه اهل البيت علیهم السلام بوده و در سر هواى آنان را بپرورانند راه را به پايان نبرده و به سر منزل مقصود نرسيده ‏اند.

زيرا كه موانع راه از اهميّت زيادى برخوردار است و اهمّ موانع راه، نفس‏ است.

نفس علاوه بر آنكه هميشه انسان را به اعمال زشت و ناشايست تحريك ‏مى ‏كند از نيروى مؤثرى نيز برخوردار است كه در راه حيات معنوى انسانها سدّى بزرگ و مانعى عظيم بشمار مى ‏آيد، و آن عبارت است از اعتياد نفس به ‏آنچه به او تلقين و تبليغ مى ‏شود.

دستان ناشناخته با استفاده از اين نيروى عظيم استفاده نموده و با دور نمودن مردم از حكومت عادلانه و جهانى اهل بيت عليهم السلام و خو گرفتن ‏آنها به وضع موجود به تبليغات گسترده دست زده است.

نفس افراد جامعه ما با خو گرفتن به يك زندگى بى روح و فاقد معنويت ‏پرورش يافته و به آن عادت گرفته است. اعتياد جامعه ما به اين گونه زندگى‏ سلطه عظيمى بر ما داشته و دارد در واقع اعتياد تسلّط عجيبى و اثر زيادى بر ما دارد كه ما را از گسيل شدن به سوى عالم معنى مانع مى ‏شود.

حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام مى ‏فرمايد:

للعادة على كلّ انسان سلطان

براى عادت بر هر انسانى سلطنتى است.

وقتى كه نفس انسان عادت گرفت به مسئله ‏اى اين اعتياد بر او مسلط شده و از گرايش به سوى غير آن دو را باز مى ‏دارد.

همين مسئله اعتياد به وضع كنونى است كه نه تنها ما را از مسائل عظيم‏ معنوى دور ساخته است بلكه از درك وضع ناهنجار خود در غفلت هستيم ‏زيرا اگر از وضع فعلى خود رنج مى ‏برديم و از محروميت خود از نعمتهاى ‏بزرگ روحى مى ‏سوختيم سرانجام به مقصود مى ‏رسيديم.

حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام فرمودند:

لن تسكن حرقة الحرمان حتّى يتحقق الوجدان (۱)

آتش محروميت خاموش نمى ‏شود تا آنچه را كه انسان از او محروم است ‏به دست آورد.

اكنون جامعه بشريت از نعمتهاى بزرگ معنوى و مادّى محروم است ولى‏ به محروميت خود توجهى نداشته و به اين جهت سوزى وجود ندارد.

اگر كسى از وضع خود واقعاً ناراحت باشد و از محروميت خويش بسوزد سرانجام به مقصود خود دست خواهد يافت همانطور كه حضرت ‏اميرالمؤمنين علیه السلام در اين گفتار فرمودند:

سوختن از حرمان، انسان را به كعبه آمال مى ‏رساند.

---

۱ - شرح غرر الحكم: 64/5.