(4)

دعاى حمد و شكرگزارى

ريّان مى‏ گويد: شنيدم حضرت امام رضا عليه السلام كلماتى را مى‏ خواند، من آن‏ها را حفظ كردم و در هيچ دشوارى آن‏ها را نخواندم مگر اين‏كه خداوند برايم گشايش فراهم ‏نمود، و آن دعا اين است:

أَللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتي في كُلِّ كَرْبٍ، وَأَنْتَ رَجآئي في كُلِّ شِدَّةٍ، وَأَنْتَ لي ‏في كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بي ثِقَةٌ وَعُدَّةٌ، كَمْ مِنْ كَرْبٍ يَضْعَفُ عَنْهُ الْفُؤادُ، وَتَقِلّ‏فيهِ الْحيلَةُ، وَتَعْيي فيهِ الْاُمُورُ، وَيَخْذُلُ فيهِ الْبَعيدُ وَالْقَريبُ وَالصَّديقُ، وَيَشْمُتُ فيهِ الْعَدُوُّ.

   أَنْزَلْتُهُ بِكَ، وَشَكَوْتُهُ إِلَيْكَ، راغِباً إِلَيْكَ فيهِ عَمَّنْ سِواكَ، فَفَرَّجْتَهُ ‏وَكَشَفْتَهُ وَكَفَيْتَنيهِ، فَأَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ نِعْمَةٍ، وَصاحِبُ كُلِّ حاجَةٍ، وَمُنْتَهى كُلِّ رَغْبَةٍ.

   فَلَكَ الْحَمْدُ كَثيراً، وَلَكَ الْمَنُّ فاضِلاً، بِنِعْمَتِكَ تَتِمُّ الصَّالِحاتِ، يامَعْرُوفاً بِالْمَعْرُوفِ مَعْرُوفٌ، وَيا مَنْ هُوَ بِالْمَعْرُوفِ مَوْصُوفٌ، أَنِلْني مِنْ‏ مَعْرُوفِكَ مَعْرُوفاً تُغْنيني بِهِ عَنْ مَعْرُوفِ مِنْ سِواكَ، بِرَحْمَتِكَ يا أَرْحَمَ ‏الرَّاحِمينَ.(4)

خداوندا؛ تو در هر گرفتارى مايه اطمينان و آرامش من هستى، و تو در هر سختى اُميد من مى ‏باشى، و تو در هر كارى كه بر من وارد شود وسيله اطمينان و كمك من هستى، چه بسيار است گرفتارى كه‏ قلب در آن سست و ضعيف مى‏ گردد، و راه چاره در آن كم مى‏ گردد، و كارها در آن به دشوارى مى ‏رسد، دور و نزديك و دوست در آن خوار مى ‏گردند، و دشمن در آن شماتت مى‏ كند، من آن را به دربارت آورده، و از آن به تو شكايت نمودم، از ديگران در آن گرفتارى به سوى تو ميل كردم، پس آن سختى را گشايش داده‏ و آن را برطرف نموده و مرا از آن كفايت نمودى، پس تو سرپرست هر نعمتى هستى، و صاحب هر حاجتى مى ‏باشى، و نهايت هر ميلى مى باشى، پس حمد بسيار براى تو باد، و منّت زياد از براى توست، به نعمت تو كارهاى شايسته كامل مى‏ شود. اى شناخته‏ شده ‏اى كه به بخشش مال شناخته ‏شده‏ اى؛ و اى كسى كه او به اين وصف توصيف شده است؛ از مال خود آن‏گونه به من بده كه از مال غير تو بى ‏نياز گردم، به رحمت خودت اى رحم ‏كننده‏ ترين رحم ‏كنندگان.

---

4) بحار الأنوار: 187/95.