خاتمه کتاب

قلب شكسته

و دل خونين امام زمان ارواحنا فداه

يكى از بزرگترين غم‏ ها و اندوه ‏هاى امام زمان عجّل الله تعالى فرجه‏ كه هر روز آن حضرت براى آن با تمام وجود مى سوزند و اشك‏ مى ‏ريزند، مصيبت شهادت امام حسين عليه السلام است كه پس از قرن‏ ها هنوز انتقام حضرت سيّدالشهداء عليه السلام گرفته نشده و همچنان خون آن حضرت مى‏ جوشد و آرام نمى ‏گيرد. جوشيدن ‏خون امام حسين عليه السلام كه قلب امام زمان عجّل الله تعالى‏ فرجه را كه قلب عالم هستند، آتش مى ‏زند.

شما فكر كنيد وقتى كه قلب عالم را غم و اندوه بى پايان فرا مى ‏گيرد و وجود امام زمان عجّل الله تعالى فرجه را مى‏ سوزاند، در سراسرعالم چه تأثيرات فراوانى دارد و چگونه در همۀ موجودات اثر مى ‏گذارد. براى توضيح مطلب به اين نكته توجّه كنيد: روايات ‏زيادى دربارۀ عصر ظهور داريم كه در آن‏ ها وضع جهان ‏و مردم جهان را بيان فرموده ‏اند. در ميان آن روايات در چند روايت ‏دربارۀ پرندگان آسمان، ماهى ‏هاى درياها و... سخن به ميان آمده ‏است كه آنان به خاطر فرا رسيدن زمان ظهور، به سرور و شادمانى ‏مى ‏پردازند در حدّ درك خود به جهت ارتباطى كه با مقام ولايت‏ دارند به خاطر فرا رسيدن عصر ظهور و گسترش عدالت در جهان‏ و پايان یافتن همۀ جنگ‏ ها و ستم‏گرى‏ ها مسرور و خوشحال مى ‏شوند.

بديهى است موجوداتى كه فرا رسيدن عصر ظهور را درك مى ‏كنند و به خاطر آن به خوشحالى و سرور مى ‏پردازند، جوشش خون امام‏ حسين عليه السلام نيز در آنان بى اثر نيست، و اين حالت همچنان ‏ادامه دارد تا ظهور امام زمان عجّل الله تعالى فرجه واقع شود.

در روايتى كه از امام حسين عليه السلام وارد شده كه آن حضرت به ‏اين واقعيّت كه به تداوم جوشش خونشان تصريح نموده وفرموده ‏اند كه اين جريان تا ظهور امام زمان عجّل الله تعالى فرجه ‏ادامه دارد .

اين روايت را امام سجّاد عليه السلام از پدر بزرگوارشان امام حسين عليه السلام نقل كرده ‏اند:

قال عليّ بن الحسين عليهماالسلام: قال أبي:

... يا ولدي يا علي والله لايسكن دمي حتّى يبعث الله ‏المهدي فيقتل على دمي من المنافقين الكفره الفسقة سبعين ألفاً.(1)

امام سجّاد عليه السلام فرمود، پدرم فرمودند:

... اى پسرم اى على به خدا سوگند خون من آرام نمى ‏گيرد تا خداوند مهدى را برانگيزاند پس براى انتقام خون من هفتاد هزار نفر (یعنی تعداد زیادی) از كفّار فاسق را بكشد.

با دقّت در معناى اين روايت متوجّه مى‏ شويم از زمان شهادت‏ امام حسين عليه السلام تا به حال و تا زمان قيام و انتقام امام زمان ‏ارواحنا فداه از دشمنان، خون امام حسين عليه السلام آرام نگرفته و در جوشش است كه لازمۀ آن ارتباط ميان شهادت امام حسين علیه ‏السلام و انتقام امام زمان ارواحنا فداه مى ‏باشد.

جوشش خون امام حسين عليه السلام و آرام نگرفتن آن در طول ‏قرن‏ ها چه آثار سوزنده ‏اى در قلب مبارك امام زمان ارواحنا فداه ‏مى ‏گذارد كه خطاب به امام حسين عليه السلام نموده و مى ‏گويند:

فلأندبنّک صباحاً ومساءً ولأبکینّ لک بدل الدموع دماً (2)

باید هر صبح و شام بر شما ندبه و زاری کنم و باید برای شما به جای اشک خون گریه کنم.

تا زمانى كه خون امام حسين عليه السلام در جوشش است آيا قلب امام زمان عجّل الله تعالى فرجه آرام مى ‏گيرد؟

آن زمان كه قلب آتش گرفتۀ آن حضرت براى شهادت امام ‏حسين عليه السلام مى‏ سوزد چه چيزى جز ظهور حضرتش‏ مى ‏تواند قلب سوختۀ آن حضرت را آرام كند؟

چرا به ياد قلب آتش گرفته و دل سوختۀ امام زمان ارواحنا فداه ‏نيستيم؟

چرا براى ظهور آن حضرت دعا نمى ‏كنيم؟

چرا نسبت به ظهور آن بزرگوار غافل هستيم؟

چرا آن همه تأكيد را که در ادعيه و زيارات براى دعاى فرج شده‏ ناديده مى ‏گيريم؟

چرا به پيام ‏هاى امام زمان ارواحنا فداه كه در توقيع و تشرّفات ‏براى دعا نمودن درباره ظهور وارد شده اعتنا نمى ‏كنيم؟

چرا همچون مردم صدر اسلام كه حضرت اميرالمؤمنين عليه ‏السلام را تنها گذاردند، امام زمانمان را تنها گزارده ‏ايم و براى آن‏ بزرگوار كارى نمى‏ كنيم؟

---

(1) المناقب: 4 / 85 ، بحارالانوار: 45 / 299 .

(2) بحارالانوار: 101 / 320 .