روزه انديشه

   در اسلام، روزه سكوت وجود ندارد؛ همان گونه كه شبانگاه صوم وخوددارى از خوردن و آشاميدن معنى ندارد. ولى آنان كه در مقام دست‏ يافتن ‏به مراتب عالى معنوى هستند، به جاى روزه سكوت به روزه انديشه‏ مى ‏پردازند و ذهن خود را به افكار زشت و ناپسند، آلوده نمى‏ نمايند. اين ‏دستورى است كه از خاندان وحى به ما رسيده است. حضرت‏ اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى ‏فرمايند:

صِيامُ الْقَلْبِ عَنِ الْفِكْرِ فِي الْاثامِ اَفْضَلُ مِنْ صِيامِ الْبَطْنِ‏ عَنِ ‏الطَّعامِ.(17)

روزه قلب از فكر كردن درباره گناهان، برتر است از روزه داشتن و پرهيزنمودن از خوردن خوراكيها.

   اگر خود را به افكار زشت آلوده نسازيد، در برابر گناهان و اعمال ناپسند بيمه مى‏ شويد، در اين هنگام فكر، همچون آئينه ‏اى صاف و درخشان واقعيّت ‏را براى شما روشن مى‏ كند و نشان مى‏ دهد. روزه انديشه، مى‏ تواند بهترين ومؤثّرترين راه براى نجات را، در اختيار انسان گذاشته و آدمى را در سير معنوى ‏موفّق كند.

   روزه انديشه، مى‏ تواند روح انسان را به پرواز درآورده و بر فراز فضاى بيكران ‏عالم معنى، به اوج ترقى و پيشرفت برساند.

   اگر به انجام روزه انديشه موفّق شويد، شيطان را شكست مى‏ دهيد. اگر چه ‏شيطان براى مؤمنين، دشمنى ضعيف به شمار مى‏ آيد و قدرت او براى گمراهى ‏انسان كم و اندك است؛ ولى او از نفس انسانها كه دشمنى پرقدرت و مقتدر، وهميشه همراه و همگام با انسانها است، استفاده مى ‏كند.

   او با وسوسه در نفس افراد، مى‏ تواند نفس را با خود هم عقيده ساخته و باكمك نفس، هستى انسان را به تباهى كشيده و سعادت دو دنيا را از او بگيرد.

   راه مقابله با وسوسه ‏هاى شيطانى و حديث نفس، نفىِ افكار دنيوى است.كسى كه نفس خود را از انديشه ‏هاى دنيوى دور نمايد، مرتكب گناه و اعمال ‏زشت نمى ‏شود و در اين صورت سعادت جاويدان را بدست مى‏ آورد؛ زيرا انديشه سالم و فكر صحيح، انسان را از غم و اندوه و افكار دنيوى - كه ويرانگر خوشى و خوشبختى است - نجات داده و سرانجامى بسيار عالى براى او به‏ ارمغان مى‏ آورد.

---

17) شرح غررالحكم: 214/4.