(3)
مجالست با هواپرستان
همنشينى با دوستان هواپرست و آنان كه هيچ گونه توجّهى به عالم معنى وآخرت ندارند، ايمان را از قلب افراد مؤمن مى ربايد و باعث حضور شياطين گمراه كننده مى شود.
مجالسى را كه هواپرستان آن را تشكيل مى دهند و كنار يكديگر مى نشينند، حربه بسيار مؤثّرى براى نابودى حقّ و حقيقت بشمار مى رود. دشمنان اهلبيت عليهم السلام از صدر اسلام، بارها از تشكيل اين گونه اجتماعات به نفع مقاصد شيطانى خود، سود جسته اند.
اوّل مظلوم عالم حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام اين گونه اجتماعات را جايگاه حضور شياطين مىدانند و اين حقيقت را در نهج البلاغه چنين بيان مى فرمايند:
مُجالَسَةُ اَهْلِ الهَوى مُنْسِأَةٌ لِلْإِيمانِ وَمُحْضِرَةٌ لِلشَّيْطانِ.(15)
همنشينى با مردمِ هواپرست، ايمان را از خاطره ها بدست فراموشى مى سپارد وسبب حضور شياطين مى شود.
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در خطبه اى ديگر يكى از صفات بهترين بندگان خدا را، دورى از مردم هواپرست ذكر مى نمايند و مى فرمايند:
اَحَبُّ عِبادِ اللَّهِ اِلَيْهِ عَبْداً ... خَرَجَ مِنْ صِفَةِ العِمى وَمُشارَكَةِ اَهْلِ الْهَوى.(16)
محبوبترين بندگان خدا نزد وى، بنده اى است ... كه از كوردلى رهيده و از شركت با اهل هوى دورى گزيده است.
نشست و برخاست با افرادى كه اهل فسق و فجورند و انس با آنان، چنان در زندگى ديگران مؤثّر است كه نه تنها مردم معمولى، بلكه گاهى نيكان جامعه نيز - اگر با آنان مجالست كنند - در كردار و رفتارشان، اثرات سوء و منفى ايجاد مى شود؛ به گونه اى كه صفات نيك را از آنان سلب مى كند و آنان را در رديف افراد شرير جامعه قرار مى دهد. حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايند:
مُجالَسَةُ الْاَبْرارِ لِلْفُجَّارِ تُلْحِقُ الْاَبْرارَ بِالْفُجَّارِ.(17)
همنشينى نيكان با اهل فسق و فجور، آنان را به فجّار ملحق مى نمايد.
و در روايت ديگرى مى فرمايند:
اِيَّاكَ وَمُصاحَبَةَ الْفُسَّاقِ.(18)
از همسخن بودن با فسّاق، پرهيز كن.
اينها نمونه اى است از دستورات خاندان وحى عليهم السلام كه هشدارى عمومى براى همه انسانها است.
بنابراين افرادى كه در جستجوى حقيقتند و در راه رسيدن به مقاصد عالى گام بر مى دارند، بايد از رفاقت با دوستانى كه هدفشان تنها رسيدن به مادّيات است و از ياد خدا و ذكر آل اللَّه غافلند، دست بردارند؛ زيرا كسانى كه اراده آنها فقط حيات و زندگى دنيا است و به آينده خويش نمى انديشند، صلاحيّت براى دوستى و رفاقت ندارند. خداوند كريم در قرآن مجيد مى فرمايد:
(فَاعْرِضْ عَمَنَّ تَوَلَّى عَنْ ذِكْرِنا وَلَمْ يُرِدْ اِلاَّ الْحَياةَ الدُّنْيا).(19)
از كسى كه از ياد ما روى گردانيده و اراده اى جز زندگى دنيا ندارد، دورى كن.
زيرا هدف اين گروه، تنها زراندوزى و بهره هاى مادّى دنيا است و هر چه بيندوزند، به جستجوى بيشتر از آن مى روند؛ گوئى كه در آرزوى گنج قارون هستند. قرآن به اين واقعيّت تصريح فرموده است:
(قالَ الَّذينَ يُريدُونَ الْحَياةَ الدُّنْيا يا لَيْتَ لَنا مِثْلَ ما اوُتِيَ قارُونَ اِنَّهُ لَذُو حَظٍّ عَظيمٍ).(20)
آنان كه اراده زندگى دنيا را دارند، گفتند: اى كاش همانند آنچه به قارون داده شده، از آن ما بود! بدرستى كه او داراى بهره عظيم است.
اين گونه افراد بر فرضى كه مال قارون را بدست آورند، باز در جستجوى ثروت و قدرت بيشتر هستند. آيا مصاحبت، رفاقت و همنشينى با اين گونه افراد هواپرست، انسان را به خدا نزديك مى كند يا به سوى دنياى فانى مى كشاند؟!
اين گونه افراد همچون شمشير برنده كه جان شيرين را از پيكر افراد خارج مى كند، ارزش همنشينان خود را از بين مى برند.
حضرت امام جواد عليه السلام مى فرمايند:
اِيَّاكَ وَمُصاحَبَةَ الشَّريرِ فَاِنَّهُ كَالسَّيْفِ الْمَسْلُولِ يَحْسُنُ مَنْظَرُهُ وَيَقْبُحُ اَثَرُهُ.(21)
از مصاحبت و همنشينى با فرد شرير، پرهيز كن؛ زيرا كه او همانند شمشيرِ از نيام كشيده است ظاهرى نيكو و اثرى قبيح دارد.
با بدان كم نشين كه بدمانى
خو پذير است نفس انسانى
من نديدم سلامتى ز خسان
گر تو ديدى سلام ما برسان
همان گونه كه مصاحبت با بزرگان و اولياء خدا دليل بر عقل و فهم انسان است، مجالست با اشرار خلاف آنست. حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرموده اند:
لَيْسَ مَنْ خالَطَ الْاَشْرارَ بِذي مَعْقُولٍ.(22)
كسى كه با اشرار همنشينى كند فرد معقولى نيست.
زيرا همنشينى با فرد شرير، ارزشهاى حياتى را ويران مى كند و انسان را نسبت به اخيار و اولياء خدا بدبين مى نمايد.
گمانهاى پسنديده و حسن ظنّ به افراد صالح و شخصيّتهاى خودساخته ومهذّب، بر اثر همنشينى با افراد گمراه و شرير، تبديل به پندارهاى اشتباه نسبت به آنان مى شود. اين واقعيت را اوّل مظلوم عالم حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام اين گونه بيان فرموده اند:
صُحْبَةُ الْاَشْرارِ تُورِثُ سُوءَ الظَّنِ بِالْاَخْيارِ.(23)
مصاحبت با اشرار، باعث پندار زشت و سوء ظنّ نسبت به اخيار مى شود.
زيرا نه تنها بودن در نزد آنها و ديدار آنان آثارى ناپسند دارد، بلكه گفتار زهرآلود آنان نيز، انسان را به گمراهى و فساد مى كشاند.
15و16) نهج البلاغه: خطبه 86 .
17) بحار الأنوار: 197/74.
18) شرح غرر الحكم: 289/2.
19) سوره نجم، آيه 29.
20) سوره قصص، آيه 79.
21) بحار الأنوار: 364/78.
22) شرح غرر الحكم: 86/5.
23) بحار الأنوار: 12/78.
بازديد امروز : 0
بازديد ديروز : 216352
بازديد کل : 123074170
|