( اهمیّت زیارت و عزاداری)

 

اشك يا اكسير اعظم

شكى نيست كه اشك و سوختن از اعماق جان و دل براى ‏حضرت امام حسين ‏عليه السلام، اكسير اعظم و يك راه كليدى و بسيار مؤثّربراى جلب توجّه امام عصر عجّل الله تعالى فرجه مى ‏باشد.

براى برخى از كسانى كه ده ‏ها سال به تلاش‏ ها و كوشش ‏هاى ‏فراوان پرداخته ‏اند و سرانجام به راه وصال دست يافته‏ اند، در ميان‏ انواع كارهايى كه انجام داده ‏اند، اشك و گريه و سوختن با تمام‏ وجود براى حضرت امام حسين عليه السلام،  راه كليدى و هموار بوده‏ است.

اگر كسى بتواند جسد مطهّر و پر جراحت امام حسين‏ عليه السلام در قتلگاه را تصوّر كند و در فكر خود به پيكر مقدّس آن حضرت نگاه‏ كند و توجّه كند كه حدود هزار و چهارصد سال از شهادت آن‏ حضرت گذشته و هنوز از خون به زمين ريخته شده آن حضرت، از دشمنان اهل بيت ‏عليهم السلام انتقام گرفته نشده آن، چنان او را جذب ‏مى ‏كند و حرارتى را كه خداوند براى امام حسين‏ عليه السلام در قلب هر مؤمن ايجاد كرده، به جوش مى ‏آورد، كه دل او از امور دنيايى كنده ‏مى ‏شود و جذبه‏ هاى مادّى او را به سوى خود نمى ‏تواند بكشاند به‏ اين جهت به راحتى مى‏ تواند خود را در محضر آن پيكر مقدّس ‏ببيند و با تمام وجود بسوزد و با قلب سوخته اشك بريزد و گريه‏ كند.

به خاطر حرارت يا شعله محبّتى كه خداوند براى امام‏ حسين‏ عليه السلام در قلوب مؤمنين آفريده و قرار داده است، كسى كه از اعماق وجود براى آن حضرت مى ‏سوزد و به گريه و زارى‏ مى ‏پردازد، جذب عالم معنى مى‏ شود و علاقه‏ اش به امور مادّى ‏زدوده مى ‏شود. اين يك راه هموار، سريع و كليدى براى رسيدن و پيوستن به عالم معنى است.